Το καλάθι σας είναι άδειο!
Τα μικρά αυτά κείμενα γράφτηκαν με την πεποίθηση ότι τα δεκαοκτώ χρόνια, που δίνουμε ΡΙΖΕΣ και ΦΤΕΡΑ στα παιδιά μας για να στεριώσουν και για να μπορούν να φύγουν τη σωστή στιγμή, είναι από τα καλύτερα δεκαοκτώ χρόνια και της δικής μας ενήλικης ζωής. Ενώ λοιπόν κάνουμε αυτήν τη μοναδικά σοβαρή δουλειά που πρόκειται να έχει αποφασιστική επιρροή στη ζωή τους ολόκληρη, καλό θα ήταν να περάσουμε όλοι μαζί χαρούμενα και αξέχαστα. Αυτά τα κείμενα μιλούν για κάτι που δεν το βρίσκουμε συχνά γραμμένο πουθενά. Περιγράφουν το τι γίνεται πέραν του «μαμ και νάνι», μας θυμίζουν τη μαγευτική πλευρά αυτής της ηλικίας και μας βοηθούν να ακούμε τα παιδιά μας καλύτερα με αυτό το «τρίτο» αυτί. Αν μοιάζουν να δίνουν έμφαση στη βρεφική και μικρή παιδική ηλικία είναι γιατί αυτή είναι η καλύτερη προετοιμασία για την υποτιθέμενη δύσκολη περίοδο της εφηβείας. Και για τη ζωή τους ολόκληρη.
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:
Συνάντηση: Μιλώντας για το παιδί
Την διακεκριμένη ψυχολόγο Ανθή Δοξιάδη-Τρίπ, συγγραφέα του πολυσυζητημένου «Ρίζες και Φτερά», που έχει κάνει την έκτη του έκδοση, συναντά η Άντζελα Τσιφτσή, αυτή την Κυριακή 27 Οκτωβρίου στις 19:00, στον Τηλεοπτικό Σταθμό της Βουλής των Ελλήνων. Μεταξύ άλλων συνομιλούν για την απολαυστική διαδικασία ανατροφής ενός παιδιού, την ανάγκη επικοινωνίας γύρω από το οικογενειακό τραπέζι, τα όρια της παιδικής παντοδυναμίας και την εμπιστοσύνη στον κόσμο και στον εαυτό, ως στόχο. Επίσης επικεντρώνουν στα ερωτήματα για το πότε πρέπει να λήγει η συγκοίμηση, για τον υποχρεωτικό χρόνο θηλασμού, τη μέγιστη σημασία καλοπροαίρετης ακρόασης των παιδιών, τα κριτήρια επιλογής παιδοψυχίατρου και παιδοψυχολόγου, καθώς και την εκπαιδευτική αξία του παιχνιδιού.
Δείτε την εκπομπή εδώ
Hellenic Parliament TV, 27.10.2019
Ρίζες και φτερά
Όσο πιο τρυφερός και σεβόμενος τις ανάγκες του μωρού είναι ο τρόπος που το ταΐζουν, τόσο πιο ικανοποιητική η επικοινωνία του με μια μαμά που «το καταλαβαίνει».
της Ανθής Δοξιάδη, Ταλκ, 21.10.2015
Πετάει καλύτερα όποιος έχει ρίζες
Πριν από μερικές εβδομάδες ένα όμορφο βιβλίο με περίμενε στο γραφείο μου. Ομορφο αισθητικά: με εξώφυλλο από χαρτί που σε κάνει να θες να το χαϊδέψεις και εικονογράφηση που λειτουργεί ως κορνίζα για να φιλοξενήσει την εισαγωγή και φυσικά τον τίτλο και το όνομα της συγγραφέως δοσμένα με ανάγλυφα στοιχεία. «Ρίζες και φτερά» έγραφε ο τίτλος, ενώ ο υπότιτλος εξηγούσε ότι επρόκειτο για «γράμματα σε γονείς». Μα ναι! Πώς να πετάξει κανείς προς τη ζωή όταν δεν έχει γερές ρίζες; Τι εύστοχος τίτλος! Αυτό το βιβλίο που μου άρεσε από την πρώτη ματιά γινόταν όλο και καλύτερο. Και ακόμη δεν το είχα καν ανοίξει...
Το πήρα στο σπίτι και δεν σας κρύβω ότι το άνοιξα με αγωνία: το γρήγορο ξεφύλλισμα που είχα κάνει στο γραφείο μου είχε επιβεβαιώσει ότι η όμορφη εμφάνιση συνεχιζόταν και στο εσωτερικό με καλή ποιότητα χαρτιού και ωραία γραμματοσειρά. Αλλά το περιεχόμενο;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Ιωάννας Α. Σουφλέρη, tovima.gr, 15.6.2014
Συνομιλώντας... με την Ανθή Δοξιάδη
Τι κάνει μια μητέρα καλή μητέρα; «Ο πατέρας! Ο σύντροφος που την αγαπά, τη σέβεται και την υποστηρίζει. Και αντιστοίχως η μητέρα κάνει τον πατέρα να είναι καλός πατέρας αντιλαμβανόμενη ότι δεν είχε την εμπειρία των εννέα μηνών που προηγούνται της γέννησης ενός παιδιού και δείχνοντάς του τον δρόμο.
Ο τίτλος του είναι Ρίζες και Φτερά. Και είναι οι δυο λέξεις που περιγράφουν την νοητή κατευθυνση που οφείλουν να δώσουν οι γονείς στο μεγάλωμα των παιδιών τους. Ρίζες για να πατούν γερά στην ζωή και Φτερά για να πετάξουν μακριά τους, την κατάλληλη στιγμή. Και οι δυο κατευθύνσεις, μοιάζουν ανηφορικές και δύσβατες –για όλους.
Όμως, τα πράγματα μπορει και να μην ειναι τοσο δυσκολα όσο αρχικά φαίνονται. Και ίσως αυτή ακριβώς η επίπονη διαδικασία να ειναι και ο δρόμος που θα μεγαλώσουμε όλοι. Και εμεις οι γονεις, και τα παιδιά. Ο δρόμος δεν τελειώνει, απλώς επαναλαμβανεται. Και είναι αυτο ακριβώς που θα μας δώσει και τις πιο μεγάλες ικανοποιήσεις στην ζωή. Γι αυτό και το βιβλιο της Ανθής Δοξιάδη, διαβάζεται με τόσο ενδιαφέρον.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
του Αντώνη Κυριαζάνου, madamefigaro.gr, 12.6.2014
Πώς μεγαλώνουν ευτυχισμένα παιδιά
Είναι δύσκολο να γράφεις ως ψυχολόγος για τα παιδιά. Ακόμα και σε προφορικές συζητήσεις –που τις ανοίγουν συνήθως οι γονείς– πολύ συχνά ο ειδικός έρχεται σε αμήχανη θέση όταν συνειδητοποιεί ότι οι γονείς τις περισσότερες φορές έχουν ανάγκη να επιβεβαιώσουν τα καλά που έχουν κάνει για τα παιδιά τους ενώ στις καταστάσεις που εξελίσσονται δυσάρεστα επιθυμούν ασυνείδητα κάποιον να τους ξαλαφρώσει, κάποιον να τους πει ότι δεν ευθύνονται εκείνοι για ό,τι κακό συνέβη.
Το να είσαι γονιός είναι ίσως ένα από τα σπουδαιότερα, απολαυστικότερα αλλά και πλέον σύνθετα καθήκοντα ενός ενηλίκου. Η ευθύνη γίνεται μεγαλύτερη και μερικές φορές δυσβάστακτη εξαιτίας της έλλειψης ουσιαστικής προετοιμασίας και εκπαίδευσης για όλους ανεξαιρέτως τους γονείς, προικισμένους ή μη.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Μαριαλένας Σπυροπούλου, www.bookpress.gr, 1.5.2014
Να ακούμε τα παιδιά με “το τρίτο αυτί”
H Aνθή Δοξιάδη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα – ευτυχώς. Την εποχή που περνούσαν γιασεμιά στις βελόνες του πεύκου. Σπούδασε και πήρε διδακτορικό στην Αμερική. Ξεκίνησε τοΠεριβολάκι –πρότυπο κέντρο για παιδιά με σοβαρές συναισθηματικές διαταραχές– και κάνει ψυχοθεραπεία με ενήλικες. Έχει δύο γιους που της έμαθαν τα πιο σημαντικά απ’ όσα ξέρει. Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ποταμός το νέο βιβλίο της με τίτλο Ρίζες και Φτερά. Κείμενα που γράφτηκαν –και πρωτοδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Γυναίκα, με πολυάριθμο και πιστό αναγνωστικό κοινό επί δεκαετίες– με την πεποίθηση ότι τα δεκαοκτώ χρόνια, που δίνουμε ρίζες και φτερά στα παιδιά μας για να στεριώσουν και για να μπορούν να φύγουν τη σωστή στιγμή, είναι από τα καλύτερα δεκαοκτώ χρόνια και της δικής μας ενήλικης ζωής. Ενώ λοιπόν κάνουμε αυτήν τη μοναδικά σοβαρή δουλειά που πρόκειται να έχει αποφασιστική επιρροή στη ζωή τους ολόκληρη, καλό θα ήταν να περάσουμε όλοι μαζί χαρούμενα και αξέχαστα. Αυτά τα κείμενα μιλούν για κάτι που δεν το βρίσκουμε συχνά γραμμένο πουθενά. Περιγράφουν το τι γίνεται πέραν του «μαμ και νάνι», μας θυμίζουν τη μαγευτική πλευρά αυτής της ηλικίας και μας βοηθούν να ακούμε τα παιδιά μας καλύτερα με αυτό το «τρίτο» αυτί. Αν μοιάζουν να δίνουν έμφαση στη βρεφική και μικρή παιδική ηλικία είναι γιατί αυτή είναι η καλύτερη προετοιμασία για την υποτιθέμενη δύσκολη περίοδο της εφηβείας. Και για τη ζωή τους ολόκληρη. Η γλύκα και η κατανόηση και όχι η αυστηρή και στεγνή προσήλωση είναι τα στοιχεία που έχουν κάνει τόσο επιτυχημένη την Ανθή Δοξιάδη. Σ’ αυτό το κλίμα –μεταξύ Αθηνών και Αμερικής, όπου βρέθηκε για λίγες μέρες η συγγραφέας– έγινε κι αυτή η συζήτηση μαζί της. Για όλα τα μικρά και μεγάλα αλλά και για λίγο αλλιώτικα θέματα, που απασχολούν ιδιαιτέρως τη σύγχρονη κοινωνία μας και τα παιδιά.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Γιούλας Κουγιά, talcmag.gr, 7.1.2014
«Τέλειοι γονείς υπάρχουν μόνο στα βιβλία των ειδικών»
Επί τριάντα χρόνια η στήλη της «Σαν μητέρα προς μητέρα» στο περιοδικό «Γυναίκα» ήταν το απαραίτητο ανάγνωσμα, ακόμη και γυναικών που δεν είχαν αποκτήσει παιδιά. Οι εκδόσεις «Ποταμός» συγκέντρωσαν τα κείμενά της για πρώτη φορά στο βιβλίο «Ρίζες και Φτερά - Γράμματα σε γονείς»
Η στήλη της της λείπει πολύ. Αλλά ίσως πολύ περισσότερο λείπει από τους γονείς που τη διάβαζαν στο περιοδικό «Γυναίκα» (1980-2009), που ένιωθαν ότι «της» μιλούσαν και όχι ότι «τους» μίλαγε. Αυτό αποτελεί προσωπική κατάκτηση της Ανθής Δοξιάδη, η οποία επικαιροποίησε τα κείμενά της και τα εξέδωσε για πρώτη φορά σε βιβλίο, από τις εκδόσεις Ποταμός. Δεν διαβάζεται, όμως, «μονορούφι», μας λέει. «Είναι σαν τις βιταμίνες – τις παίρνεις μία μία». Το όνομα του βιβλίου, «Ρίζες και Φτερά – Γράμματα σε γονείς».
Τη ρωτήσαμε πολλά. Μας απάντησε σε όλα. Ωστόσο, την ίδια ένα τη βασανίζει. «Με βασανίζουν κυρίως οι ερωτήσεις που μου έκαναν παιδιά. Το κοντό αγοράκι, που το είχε μεγάλο καημό να ψηλώσει και στο τέλος της συνεδρίασης μου είπε «κυρία, ξέρετε να κάνετε τα παιδιά να ψηλώνουν;». Είπα, «όχι, αλλά…». «Δεν πειράζει», μου είπε, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Το μεγάλο βασανιστικό ερώτημα, το αξέχαστο και δυσβάσταχτο, ήταν από ένα ψυχωσικό κοριτσάκι στο Κέντρο όπου δούλευα. Κάθε τόσο με πλησίαζε και μου ψιθύριζε στο αυτί «Ανθή, γιατί να ζω; Γιατί να ζω;». Μετά απομακρυνόταν λίγο και με κοίταζε στα μάτια, περιμένοντας απάντηση. Συνήθως την αγκάλιαζα. Αλλά η σπαρακτική ερώτηση δεν είχε απάντηση. Τη σκέφτομαι ακόμα…».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Νόρας Ράλλη (n.ralli@efsyn.gr), Η Εφημερίδα των Συντακτών, 30.12.2013
Ενα δώρο για τη μητρότητα
Γιατί η «ανατροφή» των μαμάδων δεν διδάσκεται μέσα από τις σελίδες new age οδηγών αυτοβοήθειας
Δύσκολο να δίνεις συμβουλές σε παιδιά όταν η καθημερινότητά σου πελεκίζεται κάθε μέρα και από λίγο. Την Παρασκευή το πρωί, στο προαύλιο του σχολείου της κόρης μου (δημόσιο σχολείο στο κέντρο της Αθήνας που στεγάζεται σε κοντέινερ), εμείς οι γονείς, έμπλεοι... απελπισίας πλέον, εξαιτίας όλης αυτής της εγκατάλειψης, παραλίγο να πιαστούμε στα χέρια. Κυριολεκτικά. Καβγάς χαμαιτυπείου του αισχίστου είδους. Φοβόμουν ότι θα έβγαιναν τα παιδιά από τις τάξεις και θα μας έβλεπαν φοβισμένους και οργίλους να ορμάμε ο ένας επάνω στον άλλο. Νομίζω ότι δεν θα υπήρχε μεγαλύτερη ταπείνωση. Ολα τα «εναλλακτικά» εγχειρίδια στα οποία έχω κατά καιρούς εντρυφήσει (ήδη από την περίοδο της εγκυμοσύνης) με συμβουλές και παραινέσεις για την «ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού» και τη «συναισθηματική του πλήρωση» θα πήγαιναν, ας μου επιτραπεί να καταφύγω στην αγγλική, down the toilet.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Λένας Παπαδημητρίου, BHMagazino, Κυριακή 8.12.2013
«Οι πιο καλοί γονείς είναι οι απλοί γονείς»
Με τον τίτλο «Ρίζες και φτερά» κυκλοφορεί το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο της διακεκριμένης ψυχοθεραπεύτριας, επί σειρά ετών συνεργάτιδας του περιοδικού «Γυναίκα».
«Να αγαπάτε τα παιδιά σας, να τους το λέτε και να τους το δείχνετε καθημερινά. Να τους μιλάτε πιο πολύ και να τα ταΐζετε πιο λίγο.»
της Μαρίας Αθανασίου, Κ Καθημερινής Πρόσωπα, Κυριακή 8.12.2013
