Το καλάθι σας είναι άδειο!
Σε ανατύπωση
1. «Θέλω να κάνουμε ένα βιβλίο μαζί».
2. Η πρόταση μετράει τρία χρόνια, πίναμε καυτό τσάι με μαντζουράνα όρθιοι στο Αλάτσι.
3. «Να μην είναι αυστηρό, να μην έχει πολυλογίες, να μην είναι σκληρόδετο», μου είπε.
4. «Να είναι σαν εσένα, θα είναι εσύ», του απήντησα.
5. Τίποτε το περιττό.
6. Χαιρόμουν το φαγητό του από την πρώτη μέρα που το δοκίμασα.
7. Μαγειρεύει όπως μιλάει.
8. Μαγειρεύει όπως κοιτάει.
9. Μαγειρεύει όπως αγγίζει.
10. Χωρίς πόζες. Χωρίς νάζια.
11. Η στροφή έρχεται τελείως φυσικά, δεν είναι ποτέ εκζήτηση.
12. Δεν υπάρχουν στολίσματα, ούτε φλυαρίες.
13. Ούτε στο πιάτο, ούτε στη γεύση.
14. Η σκληρή δουλειά που έχει προηγηθεί δεν φωνασκεί.
15. Δεν αφήνεις ούτε ψίχουλο, ούτε φυλλαράκι, ούτε γουλιά.
16. Ούτε ένα σπυρί από τα κόλλυβα που τα έγδυσε από κάθε μελαγχολία.
17. Τα εκτόξευσε σε πιάτο χαρμόσυνα γήινο.
18. Δεν πετάει τίποτα. Το καλύτερο της αγκινάρας είναι το κοτσάνι που περιφρονούμε.
19. Φαγητό θερμό.
20. Ζεστό για τα μάτια, την όσφρηση, τη γεύση.
21. Μετά τη θέρμη, η περιπέτεια.
22. Σε ικανοποιεί και σε αναπτερώνει.
23. Εκπληροί και την πρωταρχική του αποστολή.
24. Σου δίνει ζωή.
25. Από την τηλεόραση μάγεψε.
26. Το απροσποίητο τον ακολουθούσε.
27. Δεν υποδυόταν.
28. Οι ψυχαναλυτές θα ’χαν να πουν για την επιτυχία του πολλά: Ένα αγόρι μαγειρεύει για σένα και σε τρέφει. 29. Ερχόταν τα μεσημέρια στο γραφείο. Την προηγούμενη νύχτα μού χει στείλει τα κείμενα.
30. Ό,τι παραπάνω προσέθετα το αφαιρούσε.
31. Εννοείται ότι η πετσέτα που απλώνεις το στάρι είναι καθαρή! Δεν χρειάζεται να βάλεις και λινή!
32. Ο εκδότης οφείλει να μιλάει λιγότερο από τον συγγραφέα του. Σταματώ στα μισά.
α.λ.
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:
Ήρθε στα γραφεία μας, ένα βιβλίο χοντρό, με μαύρο ματ εξώφυλλο και κόκκινα γράμματα. Στη φωτό απ’ έξω, ξεπροβάλλουν μέσα από μια μαύρη στολή δυο χέρια αντρικά, στιβαρά, τίγκα στα πολύπλοκα και «όλα έχουν κάτι δικό μου να πουν» τατουάζ. Ο Σκαρμουτσάκος, όπως τον λέμε χαϊδευτικά, ο δικός μας φίλος, ο σεφ που αγάπησε το πανελλήνιο. Το βιβλίο του είναι όπως και ο ίδιος, μοιάζει τραχύ και κρύβει γλύκα, τρυφερότητα, έννοια. Έχει συνταγές απλές ή και σύνθετες, που ο ίδιος τις μεταφέρει απλά σε όλους. Έχει άρωμα Κρήτης κι ένα μικρό μυστικό σε κάθε σελίδα, σαν να στο λέει στ’ αυτί, μόνο για σένα. Eίναι γεμάτο φωτογραφίες από τσουβάλια με όσπρια μέχρι κόλλυβα, μια βάρκα στο πέλαγο, μια αρμαθιά ψάρια, κατσαρόλες πάνω στη φωτιά και χέρια που ανακατεύουν, κόβουν, διαλέγουν, η ομάδα του στο «Αλάτσι», όλα μπερδεύονται γλυκά… «Να κάνεις τους ανθρώπους ευτυχισμένους, αυτό σημαίνει μαγειρική» όπως σημειώνει μέσα στο βιβλίο ο ίδιος. Ένα βιβλίο που συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Νενέλα Γεωργελέ, Athens Voice, τ.344, 27/04/2011
64 εδώδιμα από τον σεφ με τα τατού
Τα 64 εδώδιμα με τις συνταγές του Δημήτρη Σκαρμούτσου (εκδόσεις Ποταμός) ήταν το ένα από τα δυο βιβλία που στρίμωξα στο τελευταίο σακ βουαγιάζ πριν φύγω για διακοπές. Καιρό ήθελα να γράψω γι’ αυτό, που το πήρα αρχικά γιατί απλώς έδειχνε διαφορετικό. Πρώτα, μου άρεσε το εξώφυλλο: ζόρικα σταυρωμένα χέρια με τατουάζ, μαύρο φόντο, ματ χαρτί και ωραίο μεγάλο κι ελαφρώς τετράγωνο σχήμα έκδοσης. Μετά, στο ξεφύλλισμα, μου έδωσε την αίσθηση πως έκανα τσουλήθρα μέσ’ τα υλικά και προσγειώθηκα φαρδιά πλατιά πάνω στον πάγκο μιας κουζίνας που δουλεύει και που δεν φοβάται να λερωθεί απ’ την ωμότητα των πραγμάτων. Οι πρώτες ύλες σε πρώτο πλάνο, απ’ την αρχή ως το τέλος πρωταγωνιστές. Το αποτέλεσμα-τελικό πιάτο σαν να θεωρείται αυτονόητο, σχεδόν παραλείπεται. "Πλάκα έχει" σκέφτηκα όταν το αγόρασα, χωρίς να το εξετάσω περισσότερο – όταν κατέχεις σχεδόν ένα τμήμα βιβλιοπωλείου στο αντικείμενο, αυτός ο λόγος είναι υπεραρκετός.
Το έβγαλα απ’ το σακ βουαγιάζ να το δω με την ησυχία μου ένα πρωί –τρόπος του λέγειν γιατί θάταν περασμένες 12– και το ακούμπησα δίπλα στον καφέ πάνω στο τραπέζι της κουζίνας ενός σπιτιού στη μέση του πουθενά, σε θέση στρατηγική απέναντι απ’ τη γραμμή του ορίζοντα. Η ιδέα ότι δεν μοιάζει με βιβλίο μαγειρικής και ξεπερνάει την γνωστή άποψη που θέλει έναν γλυκούλη σεφ να σου χαμογελάει στην πρώτη επαφή με το τυπωμένο έργο του, μου φάνηκε ξανά εξαιρετική.
Τον Δημήτρη Σκαρμούτσο, δεν τον ξέρω προσωπικά. Τον είχα πετύχει δυο-τρεις φορές στο τηλεπτικό master chef, ψύχραιμο και cool και ευγενικό στις παρατηρήσεις του και είχα σχηματίσει μια καλή εντύπωση. Του ταίριαζε λοιπόν αυτή η έκδοση. Υπάρχει μια συνάφεια και συνέπεια στην εικόνα και στην επικοινωνία, πράγμα που πάντα μ’ αρέσει. Η φίλη μου η Κατερίνα, που έχει το foodreporters, μαγειρεύει ωραία στα κέφια της και ξέρει τι καλό να φάει στην τελευταία τρύπα της Αθήνας, μου είχε πει επίσης ότι τον είχε δει στη λαϊκή της γειτονιάς της, να περπατάει χαλαρά ανάμεσα στους πάγκους με τα φρούτα και τα ζαρζαβατικά και να ψωνίζει. Η περιγραφή της, γλαφυρή μεν έντιμη δε, έδινε μια εικόνα "αντιστάρ" που επίσης θεωρώ ενδιαφέρουσα, μια και έχω βαρεθεί εδώ και καιρό όσους τσαλαβουτούν σε πελάγη διασημότητας μεγαλύτερα απ’ το μπόι τους. Αυτά σκεφτόμουνα λοιπόν, στην κουζίνα, κοιτάζοντας μια το βιβλίο, μια τον ανταγωνιστικό μπλε ορίζοντα απέναντι.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
www.pandespani.com, 27/08/2011
