Ο Χρήστος Χωμενίδης σχολιάζει το Ζουρ φιξ

Ο Χρήστος Α. Χωμενίδης διάβασε απνευστί, καθώς ο ίδιος περιγράφει, το Ζουρ φιξ της Λώρης Κέζα και σχολιάζει:
Όσο ήταν η Λώρη Κέζα στην Ελλάδα, δεν είχαμε πολλά-πολλά, τα χνώτα μας δεν έμοιαζαν να ταιριάζουν ιδιαιτέρως. Πληροφορήθηκα ότι μετανάστευσε στον Καναδά και πριν από καμιά δεκαριά μέρες βρήκα εδώ μέσα τις πρώτες πέντε σελίδες από το μυθιστόρημά της "Ζουρ Φιξ". Το πήρα. Κι έπεσα με τα μούτρα.
Η πρώτη αρετή ενός πεζογραφήματος είναι να διαβάζεται. Το "Ζουρ Φιξ" ρουφιέται.
Η Λώρη Κέζα στήνει μια τοιχογραφία εποχής, της σημερινής εποχής, στην Αθήνα. Οι ήρωες της, γυναίκες ως επί το πλείστον, είναι τα ορφανά της ελληνικής μπελ-επόκ που τερματίσθηκε άδοξα με τη χρεοκοπία του 2010. Σαραντοπενηντάρες, κάπως χαριτωμένες, κάπως θλιμμένες (ενίοτε και θλιβερές), κάπως οξυδερκείς, κάπως χαζούλες, στιγμές-στιγμές και πολύ σέξι...
Ανάμεσά τους ο απίθανος κύριος Ιωσήφ Ρεμούνδος, ένας δονζουανικός εβδομηντάρης, που περιφέρει το αστικό του λούστρο και μηρυκάζει το ερωτικό του παρελθόν διεκδικώντας ένα εξίσου ερωτικό παρόν. Ο Ιωσήφ είναι ένας χαρακτήρας που ενώ κυκλοφορεί σε παραλλαγές δίπλα μας, δεν είχε μπει -έως το "Ζουρ Φιξ"- σε μυθιστόρημα. Ένα κουρασμένο παλικάρι, μία αχνή -από μιαν άποψη- φωτοτυπία του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Το αποκαϊδι, εάν τον δούμε με σκληρότητα, μιάς εποχής που έθρεφε περισσότερες αυταπάτες παρά όνειρα.
Η Λώρη Κέζα διηγείται το κύκνειο άσμα του. Θεωρητικά το "Ζουρ Φιξ", με τη διεισδυτικότητα που το χαρακτηρίζει, με τις κωμικοτραγικές σκηνές του, με την ακρίβεια των περιγραφών του, θα έπρεπε να σημειώνει μεγάλη εκδοτική επιτυχία.
Υπάρχουν ωστόσο δύο ανασχετικοί παράγοντες στην πορεία ενός τέτοιου αθηναιογραφήματος.
Τα περιβάλλοντα, πρώτον, και οι συμπεριφορές που διαλαμβάνει είναι -έστω και άτσαλα, έστω και ερασιτεχνικά- ήδη υπερφωτισμένες. Σχεδόν καμμένες. Ούτε η κοσμικοκαλλιτεχνική κίνηση ούτε οι πολιτικοοικονομικές ίντριγκες αλά γκρεκ διατηρούν κανέναν μύθο. Έχουν -φευ- πλήρως εκμπαναλιστεί....
Οι αφηγήσεις, δεύτερον, υπό το γενικό θέμα "Πού Ήσουν Νιότη που'λεγες..." έχουν χάσει την ελκυστικότητά τους. Ο κόσμος έχει γκώσει από ιστορίες συμβιβασμών και πτώσεων. Η ευτέλεια μάς έχει διαποτίσει. Το μέγα ζητούμενο για τον αφηγητή των καιρών μας είναι να πλάσει όχι αντιήρωες αλλά καινούργιους, πειστικούς και εμπνευστικούς ήρωες.
Παρά ταύτα, συνιστώ το "Ζουρ Φιξ" εγκαρδίως. Θα περάσετε διαβάζοντάς το αρκετές απολαυστικές ώρες.