Στα παπούτσια του άλλου

Το βάφτισαν «ενσυναίσθηση» κι είναι τόσο φευγαλέα αίσθηση. Να προσπαθείς να νιώσεις αυτό που νιώθει ο άλλος, να μπεις στα παπούτσια του, όπως λένε οι Βρετανοί.
Ενός απελπισμένου που δεν έχει τίποτα να χάσει, ενός απολυμένου που την πίστη του στο μέλλον έχει θάψει, ενός κεραυνοβολημένου από μία ασθένεια που τον έχει χαράξει, ενός χρεοκοπημένου, ενός χαμένου, ενός αδικημένου, ενός από τη φύση ή τις κοινωνικές συνθήκες περιορισμένου, ενός κυνηγημένου από βόμβες και βία περικυκλωμένου, ενός θρυμματισμένου, ενός παραμελημένου, ενός γελασμένου, ενός πεινασμένου, αλλά και ενός χορτασμένου, ενός εξουσιαστή «πολιτισμένου», ενός χολερικού ψαγμένου, ενός... ενός. Πόσοι εκτός, συμβαίνουν τόσα με ταχύτητα φωτός, που μένεις εντός.
Αδιαφορία, ναρκισσισμός, ατομικά άχθη και πάθη, γιατί όχι μνήμες. Πώς να μεταφέρεις τη μνήμη του ενός στον άλλο; Διαλέξεις με άεργες λέξεις.
 Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη, www.naftemporiki.gr, 16.5.2018