Είναι εκείνα τα περίεργα απογεύματα που θέλω επίμονα ένα γλυκό. Δεν είναι περίεργα γιατί θέλω γλυκό. Είναι γιατί δεν συμβιβάζομαι με οποιοδήποτε γλυκό. Σκέφτομαι πάντα τα καλύτερα μου.
Μπορεί να θέλω δηλαδή ένα στρούντελ από την μάνα του φίλου μου του Σεμπάστιαν. Με τα δικά της κεράσια από την φάρμα που ζει στο Μόναχο.
Μπορεί να θέλω το τιραμισού που έμαθε να φτιάχνει η Μπριγκίτε από μια γιαγιά όταν σπούδαζε στην Φλωρεντία.
Μπορεί και να θέλω τα μακαρόν της Δέσποινας. Αυτά που μου έδινε να πάρω μαζί όταν έφευγα από το σπίτι της στη Νέα Σμύρνη. Εκεί που συναντιόμασταν κάποιες φορές. Κι εγώ κι η Δέσποινα κι ο Κώστας ο Τσαπόγας, ο σύζυγός της. Και άλλοι από την Ελευθεροτυπία. Τον καιρό που η εφημερίδα έκλεινε και μας άφηνε στους πέντε δρόμους.
Οι δρόμοι ήταν πέντε όπως πέντε πέντε ήταν και τα μακαρόν της Δέσποινας που έβαζα εγώ ταυτόχρονα στο στόμα.
Κι η εποχή... Η εποχή που άλλαζε και μας άλλαζε όλους ανεπιστρεπτί από πικρή σαν δηλητήριο φάνταζε πολύ.. πολύ πιο γλυκιά.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Τίνα Κουλουφάκου, www.allyou.gr, 13.10.2018
Το καλάθι σας είναι άδειο!