Οι πάντες μπορούν να γράψουν μια ιστορία. Όπως έλεγε πρόσφατα φίλος συγγραφέας, «η γιαγιά μου αφηγείται πενήντα ιστορίες – συναρπαστικές, καθηλωτικές ιστορίες – στην καθισιά της. Αυτό όμως δεν την κάνει λογοτέχνη».
Τι και πόσο ουσιώδες είναι λοιπόν το στοιχείο που διακρίνει τον αφηγητή ή συγγραφέα ιστοριών από τον συγγραφέα λογοτεχνίας; Η διαφορά είναι νομίζω εφάμιλλη εκείνης που χωρίζει τον άνθρωπο που περπατάει από τον μαραθωνοδρόμο. Η άσκηση, η εμμονή και ο τρόπος. Παρά τη διεθνοποιημένη πλέον τάση που θέλει τα πεζογραφήματα να περιορίζονται σε αφηγήσεις εντυπωσιακών ιστοριών, πιασάρικων ιστορικών θεμάτων ή προσώπων, σε ξέφρενες αναπτύξεις και διακλαδώσεις μιας ευφάνταστης πλοκής, ένα λογοτέχνημα είναι πάντα κάτι παραπάνω από το θέμα του. Όπως και η λογοτεχνική αφήγηση και περιγραφή, κάτι που υπερβαίνει το αφηγούμενο και το περιγραφόμενο.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Σπύρος Γιανναράς, www.thepressproject.gr
Το καλάθι σας είναι άδειο!