Ακόμη και όταν το αρνείται, η λογοτεχνία επηρεάζεται από την πολιτική και άλλοτε εμφανώς, άλλοτε σιωπηρά και κρυφά, αυτή διαποτίζει το υπέδαφος της μυθοπλασίας της. Από τον 19ο αιώνα ήδη συγγραφείς όπως ο Φλομπέρ, ο Μοπασάν, ο Ουγκώ, ο Σταντάλ και ο Μπαλζάκ, αλλά ακόμα και λιγότερο ρεαλιστές συγγραφείς και ποιητές όπως ο ντε Νερβάλ, αποκαλύπτουν στα μάτια του σημερινού αναγνώστη τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες μες στις οποίες εμφανίζεται το έργο τους.
Ενώ σύσσωμη η Ευρώπη, δυτική και ανατολική εξίσου, σείστηκε συθέμελα από την κατάρρευση του σοβιετικού κόσμου και η πτώση του τείχους στο Βερολίνο σημάδεψε με πυροτεχνήματα και μουσικές τη δύση ενός συστήματος που είχε σαπίσει και την ανατολή ενός νέου του οποίου τη φυσιογνωμία ήταν ακόμα πολύ νωρίς για να την προβλέψουμε, στην Ελλάδα προηγήθηκε μια – τηρουμένων των αναλογιών – μικρότερου βεληνεκούς μεταπολίτευση με την πτώση της Χούντας του 67 και την δρομολόγηση μιας σταδιακής μεταβολής του προσώπου της δεξιάς συντηρητικής παράταξης, η οποία βρέθηκε φορτωμένη με το στίγμα του χώρου στους κόλπους του οποίου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, γεννήθηκε και ανδρώθηκε το τέρας της επτάχρονης δικτατορίας.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
του Αλέξη Πανσέληνου, www.oanagnostis.gr, 1.7.2021
Το καλάθι σας είναι άδειο!