Ξεκίνησα να διαβάζω τη Θραύση κρυστάλλων του Γιώργου Γκόζη (Εκδόσεις Ποταμός, 2020) και ξενύχτησα ώσπου να τελειώσω την ανάγνωσή της για τρεις λόγους.
Πρώτος, στα βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα στο αυτί του βιβλίου πολλές αναφορές στην Κομοτηνή, στη Θράκη, στις τοπικές εφημερίδες. Πέταξε η ψυχή μου, γιατί εκεί είναι η γενέτειρά μου, στα μέρη αυτά μαλακώνει η σκέψη μου. Παράξενη ταύτιση χωρίς να γνωρίζω τον συγγραφέα. Σαν να περπατήσαμε στα ίδια χώματα.
Δεύτερος λόγος, η φαινομενική αντίστιξη. Πραγματεύεται θέματα και τραύματα της Αριστεράς με σπουδές που αφορούν τη Θεολογία, την Αγιολογία, τη Χριστιανική γραμματεία και την Εκκλησιαστική ιστορία – όχι την Κοινωνιολογία, ούτε τις πολιτικές επιστήμες, όχι τον υλισμό, αλλά τις μεταφυσικές και υπαρξιακές αναζητήσεις του ανθρώπου. Με αυτό το εργαλείο, αναρωτήθηκα, πώς προσεγγίζει κανείς την ιστορία της αλλαγής σε αυτή την κοινωνία όπου ζούμε και όχι στην επόμενη ζωή; Και εδώ ταυτίστηκα, γιατί βιώνοντας ματαιώσεις και απομαγεύσεις από τη δική μου ενεργή δράση, το υπαρξιακό αρχίζει να με εμποτίζει, χωρίς πια να με ενοχλεί.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Αλεξάνδρα Χριστακάκη, https://diastixo.gr, 2.6.2021
Το καλάθι σας είναι άδειο!