Σύννεφο μελωδικό

Η ποιητική νουβέλα αφήνει τον συγγραφέα ξέπνοο, μόνο, σχεδόν απελπισμένο. Η ποίηση σε πεζό λόγο είναι μαχαίρι κοφτερό που μπορεί να πληγώσει ακόμη και τον Θεό τον ίδιο της γραφής. Μια λάθος κίνηση, μια απερίσκεπτη ενέργεια και το χάος δημιουργείται εν ριπή οφθαλμού. Ο συγγραφέας παρασύρεται από τα άγρια νερά του ματαιόδοξου λόγου και το κενό του περιεχομένου που νόμιζε πως είναι ο σκοπός του. Η ασταμάτητη διεύρυνση της ποίησης και η ένταξη της σ’ έναν χώρο με ευθείες γραμμές και κρυμμένα νοήματα μοιάζει με σίγουρη αποτυχία. Η ποίηση έχει τη χάρη και τη δύναμη του ξαφνικού, ενώνει τα φαινομενικά ασύνδετα και επικοινωνεί καλύτερα με τη μουσική. Η ποιητική πορεία δεν φαίνεται, την αισθάνεσαι και τη φτιάχνεις στο μυαλό σου, κάθε φορά και διαφορετική. Η ποίηση που ακολουθεί και δεν ακολουθείται είναι καταδικασμένη να μείνει βουβή. Όταν δε, ο εκφραστικός χώρος είναι μεγάλος, κινδυνεύει να χαθεί στη λευκή τρύπα που η ίδια δημιούργησε. Το μυστικό για τους τολμηρούς είναι η μουσική, αυτή που σκάει σ’ ένα σύρμα και το κίτρινο χρώμα της διαχέεται παντού. Σύννεφο μελωδικό μ’ ένα άφυλο πουλί να κατοικεί εντός του. Το βλέμμα ξεκινά από κάτω και μας δίνει το βιβλίο «Η ηχώ των πουλιών» (Εκδόσεις Ποταμός).
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   Αλέξανδρος Στεργιόπουλος, www.toperiodiko.gr, 24/11/2021