Δεν ξέρω, εάν είναι η υπόθεση του έργου που κινείται μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, εάν είναι η εξαιρετική μετάφραση ή η περιγραφή της καθημερινής ζωής στη Βιέννη που ετοιμάζεται να μεταπηδήσει, το 1938, από τον κοσμοπολιτισμό του ανθρωπισμού στην απομόνωση της απανθρωπιάς, που κάνουν τον «Καπνοπώλη» του Ρόμπερτ Ζέεταλερ να το απολαμβάνεις όσο ένα πούρο.
Ξέρετε! Ένα πούρο, όπως αυτό που συχνά βλέπουμε να κρατά ο Σίγκμουντ Φροϋντ, στις φωτογραφίες του. Δεν έχει σημασία αν είναι Parejos ή Figurados. Αυτό, μόνο ο καπνοπώλης Ότο ήξερε να το ξεχωρίζει και να παίζει στα δάκτυλα όλη την πραμάτεια του μαγαζιού του. Γι’αυτό και ο Φρόυντ προτιμούσε να είναι πελάτης του. Φιγούρα κλασσική της Βιέννης, καθηγητής πασίγνωστος, με τη φήμη να τον ακολουθεί πως «μπορεί να διορθώνει τα κεφάλια των ανθρώπων». Άραγε, ήταν μόνο φήμη; Σε κάθε περίπτωση, ήταν αυτό ακριβώς που είχε ανάγκη ο Φραντς, ο μαθητευόμενος καπνοπώλης του Ότο, που πριν ακόμη μάθει να ξεχωρίζει τις εφημερίδες και τα έντυπα του μαγαζιού μαζί με τις συνήθειες των πελατών του, έμπλεξε με την «μποέμ» Ανέζκα, την λίμπιντο του και μπερδεύτηκε!
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Ξένης Δ.Μπαλωτή, www.oanagnostis.gr, 12.7.2018
Το καλάθι σας είναι άδειο!