Κάθε τόπος κρατά διπλοκλειδωμένα τα κρίματα του. Προσπαθεί να τα ξεχάσει, κάνει πως δεν τα θυμάται. Ο χρόνος πρέπει να συνεχίσει να κυλά και μια πληγή θέλει χρόνο για να επουλωθεί. Συνεπώς, το τραύμα μαζεύεται όπως όπως, με επιδέσμους που κάποια στιγμή είναι σίγουρο πως θα χαλαρώσουν, θα λυθούν, και η θέα του αίματος θα ξαναφανεί.
Αυτά σκεφτόμουν καθώς διάβαζα το βιβλίο «Μέσα Πέτρα»(Ποταμός) της πρωτοεμφανιζόμενης στη λογοτεχνία Μαρίας Μανωλέλη.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Της Κυριακής Μπεϊόγλου, www.2020mag.gr, 4.3.2021
Το καλάθι σας είναι άδειο!