Ισχυρή ή αδύναμη η κοινωνία πολιτών;

Προβλήματα ερμηνείας και μεθοδολογίας με βάση την ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων δεκαετιών
Για όσου/ες δεν την απορρίπτουν εκ προοιμίου, γύρω από την «κοινωνία πολιτών» υπάρχει συναίνεση ως προς το ότι πρόκειται για μια έννοια της νεωτερικότητας, ότι προϋποθέτει εξατομικευμένα υποκείμενα, ότι στηρίζεται στη διάκριση δημοσίου και ιδιωτικού. Πέραν αυτού, το πώς κάθε φορά κατανοείται και πώς εκδηλώνεται στη δημόσια ζωή εξαρτάται από την πολιτική κουλτούρα και τη σωρευτική ιστορική επενέργεια προηγούμενων εξαρτημένων διαδρομών (path dependencies).
Από το βιβλίο Η ελληνική κοινωνία πολιτών και η οικονομική κρίση (Ποταμός, 2017) του Δημήτρη Α. Σωτηρόπουλου που μόλις κυκλοφόρησε ανακύπτουν δύο τουλάχιστον βασικά ερωτήματα: Πρώτον, εφόσον από τις αρχές του '90 ο όρος «κοινωνία πολιτών» επιπολάζει, οφείλει ο ορισμός της να χαρακτηρίζεται από σαφήνεια και ευκρίνεια. Αρκεί όμως ένας δηλωτικός-περιγραφικός ή μήπως απαιτείται κάποιος θεωρητικός ορισμός μέσω του οποίου ερμηνεύεται το φαινόμενο και γίνονται ορατά τα κανονιστικά θεμέλιά του; Και, δεύτερον, βάσει των ιδιαιτεροτήτων της, χαρακτηρίζεται η Ελλάδα από ισχυρή ή αδύναμη κοινωνία πολιτών; Εχει καν νόημα η χρήση της έννοιας αυτής ή μήπως η ελληνική περίπτωση υπαγορεύει άλλου τύπου εννοιολογήσεις; Αν όντως έχει νόημα, βάσει ποιων μεθοδολογικών επιλογών θα τη μελετήσουμε;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   του Νίκου Δεμερτζή, www.tovima.gr, 7.5.2017