Πρώτος μας προϊδέασε ο Φρόιντ, και οι επίγονοί του μας το επανέλαβαν σε όλους τους τόνους: οι αναμνήσεις μας έχουν επεισοδιακό χαρακτήρα. Τείνουμε να στραγγαλίζουμε τους τραυματικούς απόηχους, να συνθλίβουμε τις οδυνηρές στιγμές, να θεραπεύουμε τον πόνο λησμονώντας τον. Ο,τι θυμόμαστε ίσως και να μην είναι παρά ανούσιες και τετριμμένες στιγμές, που ανασύρονται για να καλύψουν τα πιο ανησυχητικά ίχνη του παρελθόντος μας. Και όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα τεκμήρια γεγονότων αλλοτινών, ίσως ο κόσμος μας όπως τον είχαμε συγκροτήσει –αποσιωπώντας, ερμηνεύοντας κατά βούληση χειρονομίες ή στάσεις, απωθώντας– να φαντάζει πια ξένος και ανοίκειος. Και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που η Πιπίτσα, το κεντρικό πρόσωπο στο σπαρακτικό απομνημόνευμα του Κώστα Βρεττάκου, μητέρα και «νεροκουβαλητής της οικογένειας», σύντροφος ποιητή, έτοιμη πάντα να βάζει «άλλες προτεραιότητες πριν από τον εαυτό της», στο τέλος της ζωής της, όταν κατά προτροπή του γιου της αναλαμβάνει να ταξινομήσει την οικογενειακή αλληλογραφία, θα αρχίσει να συμπληρώνει τις επιστολές με τη δική της εκδοχή, ανασκευάζοντας τα γεγονότα, αντιδικώντας κάποτε ακόμη και με το βίωμα. Οσο κι αν ξέρει ότι ποτέ μια ζωή «δεν διορθώνεται εκ των υστέρων».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Κατερίνας Σχινά, www.kathimerini.gr, 23.10.2016
Το καλάθι σας είναι άδειο!