ΤΟ Andro διαβάζει Potamos: Η τεμπελιά ως πραγματική αλήθεια του ανθρώπου.

«Με το μικρό αυτό κείμενο θέλω να εκμηδενίσω τη συκοφαντία και να καταστήσω την τεμπελιά από μητέρα όλων των ατελειών, μητέρα της τελειότητας». 
Πάντοτε αισθανόμουν παράξενα όταν άκουγα ή διάβαζα αποδοκιμαστικά λόγια για την αποδεδειγμένη τεμπελιά του τάδε ή του δείνα, μέλους της κυβέρνησης ή απλού συγγενή. «Οκνηρία μήτηρ πάσης κακίας» – ολόκληρη η ανθρωπότητα, όλα τα έθνη ενωμένα στιγμάτισαν αυτήν την ιδιαίτερη δραστηριότητα του ανθρώπου. Αυτό το κατηγορητήριο εναντίον της τεμπελιάς πάντα μου φαινόταν άδικο. Γιατί, άραγε, εξυμνούμε τόσο την εργασία, τη δοξολογούμε, της πλέκουμε το εγκώμιο, ενώ στηλιτεύουμε την τεμπελιά; Γιατί, άραγε, στο σύνολό τους οι τεμπέληδες είναι επονείδιστοι, φέρουν τη σφραγίδα της τεμπελιάς, τη σφραγίδα της μητέρας-τεμπελιάς, ενώ και ο τελευταίος εργαζόμενος είναι προορισμένος για τη δόξα, τις τιμές, τους επαίνους; Πάντοτε σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να ίσχυε το εντελώς αντίθετο: καταραμένη πρέπει να είναι η δουλειά, όπως το διδάσκουν οι θρύλοι για τον παράδεισο, ενώ η τεμπελιά πρέπει να ’ναι ο βασικός σκοπός του ανθρώπου. […] 
Ό,τι βρίσκεται εν ζωή τείνει προς την τεμπελιά. Από την άλλη πλευρά, η τεμπελιά είναι το κυριότερο κίνητρο για τη δουλειά, γιατί μόνο μέσω της δουλειάς μπορούμε να πετύχουμε την τεμπελιά: είναι προφανές ότι ο άνθρωπος εξαιτίας της δουλειάς προσβλήθηκε από ένα είδος κατάρας, ενώ πρωτύτερα βρισκόταν συνεχώς σε κατάσταση τεμπελιάς. Ενδεχομένως μια τέτοιου είδους κατάσταση όντως να υπήρξε στην ανθρώπινη κοινότητα, και, ενδεχομένως, ο θρύλος της δημιουργίας του παραδείσου και του εκδιωγμένου ανθρώπου από τον παράδεισο να είναι μια σκοτεινή απεικόνιση μιας παρελθούσας πραγματικότητας, εκτός αν πρόκειται για την εικόνα μιας μέλλουσας πραγματικότητας όπου θα φτάσει ο άνθρωπος μέσα από την κατάρα της εργασίας. […] 
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   andro.gr, 15.5.2016