Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Νίτσε «ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό», θα μπορούσαμε να πούμε, στην περίπτωση του ήρωα / αφηγητή στα «Λουκούμια», πως «ό,τι δεν με σκοτώνει με αφήνει ακρωτηριασμένο και ανάπηρο».
Ο Έρικ, ο ήρωας του Γιαν Βόλκερς, όταν χάνει την αγαπημένη του και μαζί όλα αυτά που εκείνη αντιπροσώπευε, αισθάνεται έτσι ακριβώς: ακρωτηριασμένος. Ένα κομμάτι του, εκείνο που μπορούσε να στροβιλίζεται κάτω από την καταρρακτώδη βροχή, με την ανέμελη, ημίγυμνη ερωμένη του δίπλα, κρατώντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι που προλάβαινε να το πιει πριν νερώσει, το πήρε μαζί της η Όλγα.
Ο Βόλκερς, συγκλονισμένος μάλλον και ο ίδιος από την τρικυμιώδη σχέση του με τη δεύτερη γυναίκα του Ανεμαρί Νάουτα, διά στόματος του Έρικ, μιλάει για την Όλγα, «αυτή την κόκκινη διαβολογυναίκα», καταθέτοντας έναν σπαρακτικό ύμνο στον έρωτα, την απώλειά του και τα όσα την ακολουθούν.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Ευγενίας Μπογιάνου, www.avgi.gr, 26.1.2016
Το καλάθι σας είναι άδειο!