Είναι πολύ βαρετό… να βαριέσαι!
Η μάγισσα Κίρα, αν και έξυπνη και συμπαθητική, είχε ένα ελάττωμα: βαριόταν συνέχεια. Και παρά τα είκοσι εννέα χιλιάδες χρόνια της, δεν μπορούσε να ανακαλύψει πώς να το αποτρέψει.
Εκείνη τη μέρα, γιόρταζε τα γενέθλιά της. Από τη βαρεμάρα της, έστειλε πρόσκληση μόνο στον εαυτό της, μετά έφτιαξε το σπίτι της, ντύθηκε, στολίστηκε και έστρωσε το τραπέζι με γλυκίσματα και μεζεδάκια δύο χιλιομέτρων. Επίσης, για να ευχαριστήσει τον εαυτό της, της έκανε πολλά δώρα.
Σε όλα αυτά είχε ως βοηθό της την πιστή γατούλα της, τη Νιάρα, που της έκανε κάθε είδους χατίρι.
Το πάρτι ξεκίνησε. Η Κίρα υποδέχτηκε τον εαυτό της και ξεκίνησε να ανοίγει τα δώρα. Όμως εξακολουθούσε να βαριέται… Ώσπου σε μια γωνία, είδε ένα κόκκινο, βελούδινο φιογκάκι. Από τη στιγμή εκείνη, η διάθεσή της άλλαξε και το κέφι της έφτιαξε! Τα γενέθλια αυτά έγιναν τα πιο όμορφα γενέθλια που είχε ζήσει. Όμως από ποιον είχε έρθει εκείνο το δωράκι; Τι ακολούθησε μετά; Τι αποφάσεις πήρε η μαγισσούλα Κίρα για τη ζωή της;
Μια ιστορία που με πολύ ευχάριστο τρόπο δείχνει και μεταδίδει την παθητικότητα και στασιμότητα της βαρεμάρας ενώ παράλληλα αποδεικνύει πόσο σπουδαίο είναι να είμαστε ενεργητικοί και κοινωνικοί και να μην επαναπαυόμαστε σε αυτά που έχουμε. Γιατί η έλλειψη δράσης, τελικά, μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να έχει. Όμως, η ενεργοποίησή μας πάντα φέρνει ένα αποτέλεσμα, μια αλλαγή και βελτίωση στον τρόπο και τις συνθήκες ζωής μας.
Ο μικρός Μανού και το φεγγάρι
Ο μικρός Μανού αγαπούσε πολύ το φεγγάρι. Όμως το φεγγάρι δεν του έδινε σημασία. Κι έτσι εκείνος στεναχωριόταν. Μέχρι που με τις πολλές προσπάθειες, κατάφερε να του τραβήξει την προσοχή κι αυτό τον έκανε ευτυχισμένο!
Μια πολύ μικρή ιστοριούλα που μέχρι να ξεκινήσει έχει τελειώσει. Όμως παρόλο που είναι τόσο ελλειπτική και αφαιρετική, καταφέρνει να αναδείξει όλα τα συναισθήματα και τις εναλλαγές που μπορεί να έχουν. Μάλιστα, αυτό που είναι απόλυτα ευδιάκριτο είναι το πόσο εύκολα μπορεί να υπάρχουν αυτές οι αλλαγές, αρκεί να πετύχουμε τους στόχους μας, να προσεγγίσουμε αυτό που επιθυμούμε και αγαπάμε, όσο δύσκολο κι ακατόρθωτο κι αν φαίνεται. Είναι αυτό που ποτέ τα παιδιά δεν σταματούν να κάνουν: να ονειρεύονται και να θέτουν στόχους και να παλεύουν γι’ αυτά με όλη τους ψυχή, όπως ακριβώς και ο Μανού.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Μαριάννας Κουμαριανού, www.kosvoice.gr, 5.5.2015