Τραγουδήθηκε στην κούνια σαν Νινέτα, Νανίνα, Νινόν και Νανά από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, βαφτίστηκε από αυτόν Άννα, αλλά έμεινε το Νινέτα κοντά της μια ζωή.
Γεννημένη το 1927 στην Αθήνα, ακολουθούσε τον πατέρα της Χριστόφορο Λάσκαρι σε όλες τις μετακινήσεις του μια και τότε ήταν διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Βενιζέλου. Με τον πόλεμο απομονώθηκαν στο εξοχικό πατρικό της των Αγίων Δούλων για περισσότερη ασφάλεια· ζώντας με την οικογένεια Σαμουήλ που κρυβόταν σε ένα στάβλο του κτήματος, έμαθε και τα εβραϊ- κά μαζί τους και ρούφηξε στην κυριολεξία όποιο βιβλίο υπήρχε στην βιβλιοθήκη. Έθεσε τα θεμέλια της μόρφωσής της που της επέτρεψαν να κάνει την επανάστασή της μεταπολεμικά και να αποφοιτήσει από τη Νομική Αθηνών. Φίλη στο στέκι του παταριού Λουμίδη με τον οραματιστή ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο, τον Μίλτο Σαχτούρη, Νίκο Γκάτσο, Νικηφόρο Βρεττάκο, Κωστή Ταχτσή, Μάνο Χατζιδάκι, Φαίδωνα Βεγλερή μπόρεσε να αφομοιώσει πολλά συμμετέχοντας σε ατέρμονες συζητήσεις. Η αναφορά της σε αυτούς όλους, την συνόδευε μια ζωή. Μαζί με τον άντρα της Χριστόφορο Λάσκαρι, αγάπησε την ομορφιά του χρόνου και την μαγεία της παράδοσης. Αισθανόμενη το «Κείον νόμιμον» να πλησιάζει, έγραψε για τα εγγόνια της, σώζοντας ό,τι μπορούσε από τη λήθη του χρόνου.
