Το καλάθι σας είναι άδειο!
Σε ανατύπωση
μτφρ. από τα γαλλικά: Ρούλα Τσιτούρη
«Οι μόνες ιδέες που αξίζουν είναι όσες σου έρχονται περπατώντας» υποστήριζε ο Νίτσε, και δεν ήταν μόνος –ο Καντ, ο Ρουσώ, ο Θορώ, ο Ρεμπώ, ο Χαίλντερλιν, όπως και πολλοί άλλοι περπατούσαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους και με τον δικό του τρόπο.
Ο Frédéric Gros, εμπεριστατωμένα και ιδιοφυώς, διαπραγματεύεται το βάδισμα από το σημείο Α στο Β ως μια πνευματική άσκηση, πολυδιάστατη και αυθεντική, που διεγείρει συναισθήματα και διανοήματα υψηλού φιλοσοφικού μεγέθους. Μια φιλοσοφική πραγματεία που υπερβαίνει τα παραδοσιακά όρια και μαζί μια διαυγής και ακριβής περιγραφή των μορφών που κρύβονται στο βάδισμα.
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:
Οι αρετές του περπατήματος στο δοκίμιο του φιλόσοφου Φρεντερίκ Γκρο
Το δοκίμιο του δημοφιλούς Γάλλου φιλόσοφου μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά
Αν ακούτε φιλοσοφικό δοκίμιο και παίρνετε δρόμο, πρέπει να δώσετε μια ευκαιρία στο «Περπατώντας» του Φρεντερίκ Γκρο (μετ. Ρούλα Τσιτούρη, εκδ. Ποταμός). Μάλλον άγνωστος εδώ εκτός ακαδημαϊκών κύκλων, στη Γαλλία, χρόνια τώρα, πέρα από αυθεντία στο έργο του Μισέλ Φουκώ, ο Γκρο ξεχωρίζει κι ως ένας από τους δημοφιλέστερους φιλοσόφους που καταπιάνονται με συνηθισμένα, καθημερινά θέματα. Απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα αναζητά κι ο ίδιος - για τη σχέση μας με το χώρο και το χρόνο, για την αιωνιότητα, τη μοναξιά- αλλά το κάνει με αφορμή απλές εμπειρίες, οικείες λίγο πολύ σε όλους μας. Κάτι τέτοιο είναι και το βάδισμα. Ακόμη κι όσοι φτάσαμε να ζούμε βιδωμένοι μπροστά σε μια οθόνη, δε μπορεί, πέντε βήματα τα κάνουμε.
Το δοκίμιο του Γκρο, βατό και καλογραμμένο, μας ωθεί να τα πολλαπλασιάσουμε. Διαβάζοντάς το, ξαναφουντώνει μέσα σου η επιθυμία για εκδρομή, για βόλτα, για έναν μικρό, έστω, πρωινό περίπατο. Οι σελίδες του «Περπατώντας» είναι σπαρμένες με σκέψεις για τις χαρές που προσφέρει η κίνηση έξω απο τους τέσσερις τοίχους, σε χαμηλές, πολύ χαμηλές ταχύτητες: δημιουργική έμπνευση, γαλήνη, συμφιλίωση με τα τελείως απαραίτητα, ξαλάφρωμα από τα προσωπεία της κοινωνικής μας ταυτότητας. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελούν και μια γλαφυρή ξενάγηση στη ζωή και την κληρονομιά μορφών όπως ο Νίτσε, ο Ρεμπώ, ο Ρουσσώ, ο Θορώ, ο Γκάντι, στοχαστών δηλαδή που δεν αντιλαμβάνονταν το περπάτημα σαν ένα διάλειμμα από τη δουλειά τους αλλά ως συστατικό στοιχείο του έργου τους.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Σταυρούλας Παπασπύρου, www.lifo.gr, 22.1.2016
Frédéric Gros: why going for a walk is the best way to free your mind
Some of the finest thinkers in history were also enthusiastic walkers. In his surprise bestseller, Frédéric Gros uses philosophy to show how walking can bring about a sense of peace. So why is he so conflicted about life?
It is a sunny spring Sunday and – joy! – I am off to Paris to go for a walk. Not any old walk, but a walk with a man who really knows about walking: Frédéric Gros, a professor of walking. A philosopher of walking.
Strictly speaking, he's actually a professor of philosophy who writes about walking, but this is nitpicking. What do I care? I love walking. Nothing gives me greater pleasure than walking uphill, for hours, in order to sleep under some flimsy piece of nylon fabric and then do it all again the next day.
This particular walk is not up a mountain, it's in the Bois de Vincennes, Paris's largest green space, but still. I am looking forward to a lungful of fresh air and the kind of insightful aperçus that possibly are available only to a Frenchman with a secure academic position and a command of one of the more expressive Latinate languages.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Carole Cadwalladr, www.theguardian.com, 20.04.2014
"La marche est un authentique exercice spirituel"
Professeur de philosophie politique à l'université Paris-XII et à l'Institut d'études politiques de Paris, spécialiste de l'oeuvre de Michel Foucault, Frédéric Gros a écrit un livre intitulé "Marcher, une philosophie" (Carnet Nord, 2009).
Suffit-il de mettre des chaussures de randonnée et de se mettre en marche pour aussitôt se transformer en philosophe ?
Malheureusement ou heureusement, ce n'est ni aussi facile ni aussi automatique. Pour devenir philosophe, philosophe "professionnel" - pour peu que cette expression ait un sens -, on doit sans doute préférer les lectures patientes, les discussions contradictoires, la composition de dissertations ou la construction de démonstrations. Mais en marchant, surtout s'il s'agit de randonnées qui s'étalent sur plusieurs jours, il est impossible de ne pas éprouver un certain nombre d'émotions, de ne pas faire l'expérience de certaines dimensions, qui précisément sont d'une très grande richesse et constituent des objets de pensée précieux pour la philosophie.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Par Nicolas Truong, LE MONDE, 24.06.2011
