Το καλάθι σας είναι άδειο!
Ποταμόπλοια / 10
Τρεις περίπου δεκαετίες μετά τον Παναγή Κουταλιανό, μια νέα γενιά περιπλανώμενων παλαιστών θα περιδιαβεί την Ελλάδα στήνοντας παραστάσεις και εξωτικά θεάματα προς τέρψιν του κοινού. Οι όροι της εποποιίας έχουν προ πολλού αντιστραφεί: οι ήρωες δεν είναι ήρωες, αλλά ατίθασοι νέοι που μάχονται για λίγες δεκάρες στις πλατείες των πόλεων και των χωριών. Μια βαριά αλυσίδα πεσμένη στο χώμα κρύβει τα τρωτά της σημεία, το να πείσεις για τις υπεράνθρωπες δυνάμεις σου είναι μεγάλη τέχνη. Ωστόσο, μετά το τέλος της παράστασης -μετά το τέλος κάθε παράστασης- παραμονεύει η λήθη.
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:
«Η ζωή δεν είναι μόνο σεξ και πολιτική»
Όλα άρχισαν όταν γύρισα από την Ισπανία. Ζώντας σε μία πόλη που άκουγα ισπανικά και γαλικιανά ολημερίς και μεταφράζοντας από τα ισπανικά μετά το Πανεπιστήμιο, ένιωσα την ανάγκη να διαβάσω κείμενα γραμμένα εξαρχής στα ελληνικά- όχι μεταφράσεις δηλαδή. Κι έτσι ζήτησα από τον Γ. να μου φέρει ένα – δύο βιβλία. Ο Γ. όμως μου έφερε μια σακούλα γεμάτη. Και συνέχιζε να μου φέρνει συγγραφείς που γράφουν στα ελληνικά έκτοτε. Κάπου το Φλεβάρη λοιπόν, μετά από πρότασή του, διάβασα το «Ab Ovo» του Θανάση Σταμούλη. Ενθουσιάστηκα: επιτέλους ένα βιβλίο που μιλούσε για μας. «Όλοι ονειρεύονται την εξουσία, ονειρεύονται να γίνουν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, δεκάρα δεν δίνουν για τις μικρές μας ιστορίες, τις μικρές μας ζωές.» λέει ο Αττιά στο «Μαύρο Αλγέρι». Επιτέλους ένα βιβλίο για τις μικρές μας ζωές. Οπότε, όταν ήρθε η ώρα για την παρουσίασή του, αποφασίσαμε να πάμε. Η παρουσίαση όμως ήταν διπλή∙ το «Ab Ovo» θα παρουσιαζόταν μαζί με το βιβλίο «Ιστορίες του Βαρθολομαίου Ολίβιε, ρεσεψιονίστ και διηγηματογράφου» του Δημήτρη Καρακίτσου. Περάσαμε πολύ ωραία σε αυτή την παρουσίαση και συγκράτησα το βιβλίο του Καρακίτσου στο μυαλό μου για τα «προσεχώς». Και μετά το ξέχασα. Μέχρι που ένα απόγευμα του φετινού Μαρτίου, το ξαναθυμήθηκα. Κι ένιωσα ότι είχε έρθει η ώρα. Το ξεκίνησα ένα απόγευμα στο ρεπό μου κι έπαθα μανία. Μέσα σε λίγες εβδομάδες διάβασα ό,τι έχει εκδώσει ο συγγραφέας. Μετά τον «Βαρθολομαίο» ακολούθησαν η ποιητική συλλογή «Οι Γάτες του ποιητή Δ.Ι. Αντωνίου» και οι, επίσης συλλογές διηγημάτων, «Παλαιστές» και «Βένουσμπεργκ». Κι εδώ ιστορίες (και ποιήματα) για τις μικρές ζωές μας. Τα συζητούσα όλα αυτά με φίλους, αλλά μάλλον σε τέτοιες περιπτώσεις ο αρμοδιότερος για να συζητήσεις μαζί του είναι ο ίδιος ο συγγραφέας. Η συνέντευξη αυτή πάρθηκε σε δύο μέρη, σε δύο απογεύματα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Ναταλί Φύτρου, http://1-2.gr, 18.6.2019
«Θα το φάω το Έλληνα». «Πανάθεμα σε τουρκαλά!»
Οι τουρκοφάγοι Έλληνες παλαιστές και οι ευτράπελοι αγώνες τους με τους «Τούρκους» μασίστες τη δεκαετία του 1930, που κέντριζαν τον πατριωτισμό των θεατών. Από το απολαυστικό βιβλίο του Δημήτρη Καρακίτσου «Παλαιστές» – μέρα που είναι.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
του Γιάννη Τζανετάκη, Andro.gr, 25.3.2018
Δ. ΚΑΡΑΚΙΤΣΟΣ, ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ: Σε ποιο είδος ανήκει το βιβλίο;
Οι ιστορικές μορφές του Τζιμ Λόντου, του Παναγή Κουταλιανού και του Δημήτρη Τόφαλου έχουν δημιουργήσει τη γνωστότερη εικόνα των μασιστών ή κατσέρ, δηλαδή των παλαιστών που έστηναν θεάματα, άλλοτε αγώνες με αντιπάλους κι άλλοτε επιδείξεις των «υπερφυσικών» τους δυνάμεων.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Ελένης Τσαντίλη, apoikia.gr, 6.2.2018
Ο Γιάννης Αντωνιάδης γράφει κριτική για το βιβλίο του Δημήτρη Καρακίτσου, με τίτλο Παλαιστές.
“Έπιασα να γράψω δύο πράγματα για τους παλαιστές γιατί η ζωή τους είναι ένα έτοιμο ρομάντσο – μια λαϊκή φυλλάδα. Οι λογοτέχνες γίνονται πληκτικοί όταν δεν έχουν θέματα να αφηγηθούν. Και δυστυχώς η γενιά μου (δηλαδή η γενιά της πλαδαρής δημοκρατίας) θα βρει τον εαυτό της μόνο όταν επιτέλους απεκδυθεί την αβάσταχτη ψευτιά της”.
Οι Παλαιστές του Καρακίτσου ως βιβλίο δεν είναι απλώς μια συλλογή ή μια καταγραφή πληροφοριών που ο ίδιος συγκέντρωσε για τη ζωή αυτών των τίμιων γιγάντων. Οι άνθρωποι αυτοί χωρίς καθόλου περγαμηνές και με ελάχιστες γνώσεις έδρασαν ως λαϊκοί μικροί ήρωες της καθημερινότητας. Αναλώθηκαν σε διάφορες εργασίες αλλά νωρίς σχετικά κατάλαβαν την δύναμη και την ρώμη τους, το γεγονός δηλαδή πως το σώμα τους ήταν το όπλο τους και πως η παλαίστρα θα μπορούσε να τους αποφέρει χρήματα.
Ο συγγραφέας καταπιάνεται με παλαιστές κυρίως όχι τόσο δημοφιλείς. Ασχολείται με πρόσωπα που άφησαν ιστορία με τα κατορθώματα τους και πάλεψαν πρώτα ως παλαιστές και αγωνιστές της ζωής να ορθοποδήσουν και να επιβιώσουν σε δύσκολες εποχές – πόλεμοι, φτώχεια, ξενιτεμός – μακριά από τα μεγάλα κέντρα ως περιοδεύοντες νομάδες ψυχαγωγώντας τους ανθρώπους σε πλατείες χωριών και μικρών πόλεων. Ατίθασοι, επίμονοι και αποφασισμένοι από την μία πλευρά, αφελείς, υπερφίαλοι και αδαείς πολλές φορές από την άλλη δεν λύγιζαν εύκολα και δεν το έβαζαν κάτω. Το επάγγελμά τους, αν μπορεί κανείς να το ονομάσει επάγγελμα, δεν εξασφάλιζε πολυτελή και άνετη ζωή, το αντίθετο μάλιστα καθώς αδυνατούσαν με το πενιχρό τους μεροκάματο να αποκτήσουν τα στοιχειώδη, τα προς το ζην. Για αυτό άλλωστε και εργάζονταν και αλλού όταν το εισόδημα δεν τους ήταν αρκετό για να έχουν τα βασικά. Χαρακτηριστικό είναι πως πολλοί από αυτούς πέθαναν μόνοι και ξεχασμένοι ενώ οι περισσότεροι δεν άφησαν πίσω τους κανένα ίχνος απομνημονευμάτων. Ο Καρακίτσος μας λέει χαρακτηριστικά: “Οι παλαιστές δεν αφήσανε πολλά ίχνη: οι κακοτοπιές που έπρεπε να αποφύγω εδώ ήταν οι μεγάλες ρουφήχτρες του χρόνου”. Ο μόνος που κατέγραψε στιγμές της πολυτάραχης ζωής του είναι ο Αποστόλης Γκούμας, γνωστός και ως Αποστολάρας, ο οποίος αναφέρει στην αλληλογραφία του: “Εγώ αγάπησα την πάλη. Οι παλαισταί δουλεύουν δια την ψυχαγωγία του απλού λαού. Δεν έρχονται στις παλαίστρες οι πλούσιοι. Αυτοί πηγαίνουν και βλέπουν θέατρο για τους βυζαντινούς πρίγκιπες. Οι παλαισταί όμως παίζουν για τη φτωχολογιά της πατρίδας”.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
του Γιάννη Αντωνιάδη, www.culturenow.gr, 10.4.2017
«Ανέκαθεν αγαπούσα τους λησμονημένους…»
«Επιασα να γράψω δυο πράγματα για τους παλαιστές, γιατί η ζωή τους είναι ένα έτοιμο ρομάντσο - μια λαϊκή φυλλάδα. Οι λογοτέχνες γίνονται πληκτικοί όταν δεν έχουν θέματα να αφηγηθούν. Και δυστυχώς η γενιά μου (δηλαδή η γενιά της πλαδαρής δημοκρατίας) θα βρει τον εαυτό της μόνο όταν επιτέλους απεκδυθεί την αβάσταχτη ψευτιά της», εξομολογείται στο Επιμύθιο του βιβλίου του Παλαιστές ο Δημήτρης Καρακίτσος.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Μαρίας Στασινοπούλου, www.efsyn.gr, 2.4.2017
Παλαιστές: Ο ηρωισμός ως φάρσα
Μια ιδιότυπη αντι-μυθολογία συντάσσει με τους «Παλαιστές» του ο Δημήτρης Καρακίτσος, ένα συναξάρι με τους βίους και την πολιτεία κάποιων περιθωριακών, ξεχασμένων «αγίων» που έκαναν ένα σύντομο πέρασμα στις αυτοσχέδιες παλαίστρες πόλεων και κωμοπόλεων, για να περάσουν αμέσως μετά στην απόλυτη λήθη. Οι «Παλαιστές»(εκδ. Ποταμός) είναι ένα περίεργο, ιδιοσυγκρασιακό αλλά ανεξάντλητα γοητευτικό αφήγημα, ένα θυμητάρι μιας παλιάς σκληρής εποχής, που φέρνει στο φως άγνωστες πτυχές από τη ζωή που έζησαν στις αρχές και στα μέσα του 20ου αιώνα οι περιπλανώμενοι ανά την επικράτεια έλληνες μασίστες. Φιγούρες γκροτέσκες, ενίοτε κακέκτυπα μυθικών ηρώων, κράμα κακόμοιρου απατεωνίσκου και ψευδεπίγραφου λεβέντη, οι παλαιστές του Δημήτρη Καρακίτσου πασχίζουν να κερδίσουν τη συμπάθεια του φιλοθεάμονος κοινού και μαζί τις λίγες δεκάρες για τον επιούσιο. Ο συγγραφέας-συναξαριστής τους περιβάλλει με στοργή αλλά και δεν επιθυμεί να ωραιοποιήσει ή να εξιδανικεύσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έδρασαν, για να αναδειχθούν ως φορείς ενός αμφιλεγόμενου και πάντως εφήμερου (ψευτο) μεγαλείου, που εξανεμιζόταν από τη μια μέρα στην άλλη και από το οποίο δεν κέρδιζαν τίποτε άλλο παρά μόνο λίγες δραχμές ή κάνα ψωμοτύρι για το κολατσιό τους.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Νίκης Κώτσιου, www.oanagnostis.gr
Δημήτρης Καρακίτσος: «Παλαιστές» κριτική του Χρίστου Παπαγεωργίου
Με το τρίτο του βιβλίο –προηγήθηκε μια εξαίσια ποιοτική και πρωτοποριακή ποιητική συλλογή και ένα εξίσου σημαντικό πεζό– που τιτλοφορείται Παλαιστές, ο νεότερος συγγραφέας Δημήτρης Καρακίτσος ικανοποιεί αναγνωστικά ακόμη και τον πιο απαιτητικό δέκτη. Θέμα του η λαϊκή πάλη, αυτή που λάμβανε χώρα στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, της Αθήνας αλλά και της επαρχίας μέχρι περίπου τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και κινητοποιούσε ολόκληρο τον παιδόκοσμο της περιοχής, όπως επίσης και τους μεγαλύτερους, κατασκευάζοντας μια μικρή γιορτή, μια σύναξη – αν και (όπως λέει ο συγγραφέας), η αντιπαράθεση με τον Καραγκιόζη ήταν αμείλικτη. Τι ήταν όμως οι συγκεκριμένοι παλαιστές, από πού κατάγονταν, πώς ζούσαν, πώς έβγαζαν πέρα τη ζωή τους; Έπαιζαν ποτέ ξύλο στ’ αλήθεια ή ήταν μόνο ένα παραμύθι αυτή η αληθινά τεράστια δύναμή τους, πώς κατέληξαν, ποιον αγάπησαν, και από ποιους αγαπήθηκαν;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
του Χρίστου Παπαγεωργίου, diastixo.gr, 30.1.2017
Ο Δημήτρης Καρακίτσος θα ήθελε να κάνει τη ζωή του Καζανόβα αλλά δεν τα κατάφερε
Και ποιο βιβλίο αγόρασε για να εντυπωσιάσει τη φιλόλογο του στην έναρξη της σχολικής χρονιάς;
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Διάβαζα μετά βίας τα μαθήματα, δεν μου περίσσευε χρόνος για εξωσχολικά αναγνώσματα. Θυμάμαι τη φιλόλογό μας που περίμενε κάθε Σεπτέμβρη να της πούμε τα βιβλία που διαβάσαμε στις διακοπές. Ένα καλοκαίρι λοιπόν αγόρασα τον Πύργο των Καρπαθίων του Ιουλίου Βερν. Καμάρωνα για την επιλογή μου, ήμουν σίγουρος ότι θα της έκανα καλή εντύπωση. Δεν τα πήγαινα καλά με τα βιβλία, ωστόσο μου άρεσε να ξεφυλλίζω την εγκυκλοπαίδεια που μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου. Στα δεκαεννιά μου αποφάσισα ότι θέλω να γίνω συγγραφέας, και το πρώτο βιβλίο που αγόρασα, μετά από αυτή την απόφαση, ήταν Ο δρόμος με τις φάμπρικες του Στάινμπεκ (ή η Πτώση του Καμύ – ένα από τα δυο)
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Λίνα Ρόκου, popaganda.gr, 20.12.2016
«Παλαιστές» του Δημήτρη Καρακίτσου
Προδημοσίευση από το βιβλίο του Δημήτρη Καρακίτσου Παλαιστές που θα κυκλοφορήσει στα μέσα Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Ποταμός.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
diastixo.gr, 10.12.2016
