Το καλάθι σας είναι άδειο!
Φάροι & φαρίσκοι / 11
Πολλά χρόνια αργότερα, και ενώ η μνήμη κι η νοσταλγία επιμένουν να παίζουν ένα εξαντλητικό και ανούσιο μπρα ντε φερ, ο συγγραφέας, ανίκανος να πατήσει delete και να τις αφήσει να πάνε από ‘κει που ‘ρθαν, γράφει μιαν ιλαροτραγική αυτοβιογραφία και μάλιστα αραδιάζει και μερικά ψέματα προσπαθώντας, λέει, όχι χωρίς κάποιαν έπαρση, να διορθώσει την πραγματικότητα και να τη φέρει πιο κοντά στην αλήθεια. Στήνει κι αυτός μια passerella di addio, όπως έκανε κάποτε ένας άλλος «καλός συνάδελφος», κι ενώ ο γερανός σηκώνεται ψηλά για το τελευταίο πλάνο, η μουσική δυναμώνει και το μελό κορυφώνεται, εκείνος συνεχίζει βλακωδώς και επίμονα να αναρωτιέται, άραγε τι ακριβώς ήρθε να κάνει σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, αφού ούτε το χρήμα, ούτε την εξουσία, ούτε καν την τέχνη και τη δημιουργία, ίσως ούτε τους έρωτες, πήρε ποτέ στα σοβαρά, αν και πέρασε ξυστά από όλα αυτά.
Ύστερα τι μένει, THE END, έξοδος εμπρός και δεξιά της οθόνης.
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:
Πολλά χρόνια αργότερα, ο Δημήτρης Σοφιανόπουλος εξομολογείται
Στο αυτοβιογραφικό Πολλά χρόνια αργότερα ο Δημήτρης Σοφιανόπουλος στήνει μία passerella di addio με την κάμερα ψηλά για το τελευταίο πλάνο της ζωής του.
O σκηνοθέτης και παραγωγός, πάλαι ποτέ αντιπρόεδρος του ΕΚΚ και προσφάτως γενικός διευθυντής της ΝΕΡΙΤ (2013 – 2015) «συνεχίζει βλακωδώς και επίμονα να αναρωτιέται, άραγε τι ακριβώς ήλθε να κάνει σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, αφού ούτε το χρήμα, ούτε την εξουσία, ούτε καν την τέχνη και τη δημιουργία, ίσως ούτε και τους έρωτες, πήρε ποτέ στα σοβαρά, αν και πέρασε ξυστά από όλα αυτά» όπως σημειώνει στο οπισθόφυλλο.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Κατερίνα Δαφέρμου, www.mononews.gr, 6.2.2020
Η ζωή πίσω από το φακό του Δημήτρη Σοφιανόπουλου είναι σαν ταινία
Όπως στην περίπτωση της τηλεοπτικής του καριέρας, όπου παρά την παραπάνω αναφορά αποκαλύπτεται ένας σκηνοθέτης με γνήσιο μεράκι κόντρα στην εύκολη πεπατημένη του τηλεοπτικού γυρίσματος, έτσι και στην εξιστόρηση της υπόλοιπης ζωής του, ο Σοφιανόπουλος απαρνείται τη νοσταλγία.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
του Άγγελου Κλάδη, www.athinorama.gr, 9.12.2019
Οι ρωγμές της ζωής
«Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι, αν ένας κόσμος χωρίς skype, χωρίς e-mail και χωρίς facebook είναι πιο δύσκολος για ένα ζευγάρι σε μεγάλη απόσταση. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι, αν σ’ έναν κόσμο όπου γράφεις γράμμα με το χέρι, το κλείνεις, του κολλάς το γραμματόσημο, το ρίχνεις στο κουτί και περιμένεις δυο βδομάδες την απάντηση με την καρδιά να βαράει ασταμάτητα κόλπος – κοιλία, κόλπος – κοιλία, οι σχέσεις περνούν πιο δύσκολες μέρες. Οφείλω να το δηλώσω ξεκάθαρα: δεν ξέρω. Πάντως δεν θυμάμαι να νιώθω κάποιο ρίγος συγκίνησης ενώ είμαι στο Skype, στο Viber ή στο Messenger. Ούτε και στο WhatsApp».
Δημήτρης Σοφιανόπουλος Πολλά χρόνια αργότερα
Στα βιβλία που έγραψα χοντρικά έως τα τριάντα μου χρόνια, οι σαραντάρηδες θεωρούνται –και αντιμετωπίζονται- ως άτομα τρίτης ηλικίας, οι πενηντάρηδες είναι με το ένα πόδι στον τάφο, ενόσω οι συντριπτικά περισσότεροι εξηντάρηδες έχουν ήδη μετακομίσει στους επουράνιους λειμώνες. Όλα αυτά τα άτομα, εκτός από άτομα «ηλικιωμένα», είναι και άτομα που υποφέρουν αθεράπευτα από νοσταλγία: δεν παύουν να αναπολούν τις «παλιές καλές ημέρες» και να τις συγκρίνουν δυσμενώς με το ζοφερό παρόν.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Πέτρος Τατσόπουλος, Τα Νέα, 19.10.2019
