Το καλάθι σας είναι άδειο!
Μέσα σε ένα δωμάτιο διαδραματίζονται οι σπάνιες ευτυχισμένες μας στιγμές αλλά και τα εξαιρετικά τραγικά ορόσημα που σημαδεύουν τη ζωή μας. Αν εξαφανίζονταν οι εξωτερικοί τοίχοι των δωματίων, θα αναγνωρίζαμε ότι οι ιστορίες σε όλα τα ανοιχτά δωμάτια της πόλης στο βάθος είναι απαράλλαχτες. Τότε θα συνειδητοποιούσαμε ότι μας κατέχει όλους η ίδια σχιζοφρένεια ανάμεσα στην απέλπιδα αίσθηση της ματαιότητας και στην ανεξήγητη, ισχυρή και γλυκειά ώθηση να αγαπάμε και να προχωράμε μπροστά.
Όλα τα δωμάτια είναι εν τέλει αντίγραφα ενός πρωτοτύπου: από μιαν άποψη ενός κελλιού που μας απομονώνει από τον κόσμο και από το σύνολο και μας περιορίζει στο χώρο. Το περίεργο είναι πως από μιαν άλλη, τούτο το στενό κελλί μας βοηθά να βλέπουμε το συνάνθρωπο με συμπόνια –πολύ περισσότερο απ’ όσο όταν τον αντιμετωπίζουμε ως πλήθος– και επιτρέπει στη δημιουργική φαντασία μας και στα όνειρά μας να διανοούνται μια κοινή για όλους, καθημερινή και αιώνια, μοίρα. Ρίχνοντας μια πιο φιλοσοφημένη ματιά στα δωμάτια της πόλης συλλογίζομαι πως αυτά τα όνειρά μας θα γίνουν πιο ζωντανά, όταν αρχίσουν να εξαφανίζονται, εκτός από τους εξωτερικούς, και οι διαχωριστικοί μας τοίχοι.
