Το καλάθι σας είναι άδειο!
Εξαντλημένο
μτφρ: Mανουέλα Mπέρκι, Mαργαρίτα Zαχαριάδου
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:
Μια γήινη αρμονία
Ο πατέρας μου ήταν ένας πραγματικός Γαργαντούας· με πρώτη ματιά δεν το καταλάβαινες, γιατί ήταν κοκαλιάρης, ξανθός, εύθραυστος και φορούσε γυαλιά. Μπορούσε όμως να κλάνει περπατώντας – βήμα και κλανιά. Δεξί, προυτ, αριστερό, προυτ. Με αυτό τον τρόπο διέσχισε ουσιαστικά ολόκληρη την Ευρώπη προελαύνοντας μαζί με τον βασιλιά της Νεάπολης ή με τον αμφιβόλου εντιμότητος Μέτερνιχ, τυλιγμένος διαρκώς σε αυτήν τη γλυκερή, διαπεραστική, υπνωτική μυρωδιά κλανιάς. Σαν γνήσιος προλετάριος. Ο πατέρας μου ήταν η προσωποποίηση της εξέγερσης των μαζών. Η οποία εξέγερση ξέσπασε εκ των πραγμάτων κάποια φορά που ο πατέρας μου, από υπερβολική εμπιστοσύνη στο προαναφερθέν ταλέντο του αλλά και από απερισκεψία, χέστηκε επάνω του. Όσο και αν μαζεύτηκε, όσο και αν προσπάθησε να σφίξει τους μυς του σφιγκτήρα του, ήταν ήδη πολύ αργά. Τα σκατά ήδη κατρακυλούσαν μέσα στα μπατζάκια του. Αυτή η χώρα βρωμάει αφόρητα, σχολίασε ο πατέρας μου. Οι περί αυτόν, οι ακόλουθοί του, ένευσαν με μεγάλο ζήλο.[1]
Στο απόσπασμα της υπέροχης Ουράνιας αρμονίας που παραθέτουμε εδώ, ο Πέτερ Εστερχάζυ αποτίει φόρο τιμής στον θεμελιωτή του μυθιστορηματικού είδους Φρανσουά Ραμπελαί. Ήδη στην πρώτη αράδα του αποσπάσματος, ο Ούγγρος συγγραφέας παραπέμπει ευθέως στον διάσημο πρωταγωνιστή των ραμπελαισιανών ιστοριών. Ο αφηγητής παρομοιάζει τον πατέρα του με τον Γαργαντούα, τον αγαθό γίγαντα που τρωγοπίνει διαρκώς και διασκεδάζει διακωμωδώντας τα πάντα. Ο Γαργαντούας του Εστερχάζυ, βέβαια, σε αντίθεση με τον πρωτότυπο, είναι εξωτερικά εκλεπτυσμένος και αριστοκρατικός: «ήταν κοκαλιάρης, ξανθός, εύθραυστος και φορούσε γυαλιά», μας πληροφορεί ο αφηγητής. Στην ουσία όμως, είναι γλεντζές και γελωτοποιός, ακριβώς όπως ο πρόγονός του. Διέσχισε, λέει ο συγγραφέας μας, όλη την Ευρώπη κλάνοντας. Κι ας συνόδευε μάλιστα τον βασιλιά της Νεάπολης ή τον διαβόητο Αυστριακό πολιτικό Μέτερνιχ. Όταν μάλιστα εφόρμησε για την τελική έφοδο και τη σπουδαιότερη επαναστατική πράξη, χέστηκε πάνω του.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΝΑΚΟΥΛΑ, https://neoplanodion.gr
[…]Πέντε αιώνες ευρωπαϊκής ιστορίας. Κρινολίνα και κομμουνισμός, μεγάλα σόγια και δικτατορία του προλεταριάτου. Ένα σημαντικό μυθιστόρημα που αποδίδει με στοχασμό-και ανίερο παίγνιο-την ιστορία της πολιτικής, της φιλοσοφίας, της θρησκείας, της αισθητικής στην Κεντρική Ευρώπη, μέσα από την περιπέτεια μιας οικογένειας.[…]
Σοφία Νικολαίδου, Τα Νέα, 12 Φεβρουαρίου 2005.
Ο συγγραφέας απόγονος βασιλιάδων
Η οικογένεια Εστερχάζι υπήρξε από τις σπουδαιότερες αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης. Από τον Μεσαίωνα ώς τις αρχές του αιώνα μας, οι Εστερχάζι -πρίγκιπες και κόμητες, ουσιαστικά βασιλείς της Ουγγαρίας- έγραψαν μια ιστορία που στις σελίδες της περιέχονται τα πάντα: λαμπρότητες και αθλιότητες, πατριωτισμοί και προδοσίες, πόλεμοι και ανάπτυξη τεχνών. Στους Εστερχάζι η ανθρωπότητα οφείλει, πέρα από μερικά εξαιρετικής ομορφιάς παλάτια, και το μεγαλύτερο μέρος του μουσικού έργου του Χάυδν, ο οποίος δούλευε σε όλη του τη ζωή για έναν από τους πρίγκιπες Εστερχάζι.
Ο Πίτερ Εστερχάζι είναι σήμερα ο γνωστότερος Ούγγρος συγγραφέας της νεότερης γενιάς (γεννήθηκε το 1950), πολύ πιο νέος από τους άλλους δύο διάσημους συμπατριώτες του συγγραφείς, τον νομπελίστα Ίμρε Κέρτες και τον Πίτερ Νάντας. Δεν ζει σε παλάτι αλλά σε ένα μικρό σπίτι με κήπο, λίγο έξω από το Βουκουρέστι. Το έργο του μεταφράζεται σε πάνω από 25 γλώσσες. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν δύο βιβλία του, το «Μια γυναίκα» και το πολυσέλιδο «Ουράνια αρμονία» που θεωρείται και το αριστούργημά του.
Στην κουβέντα του με τον Ανταίο Χρυσοστομίδη ο Εστερχάζι μιλάει για τη διάσημη οικογένειά του, για το σοσιαλιστικό καθεστώς στο οποίο ανατράφηκε, καθώς και για τη μετάβαση στην αστική δημοκρατία. Αναφέρεται στο μεγάλο τραύμα του όταν, πριν λίγα χρόνια, ανακάλυψε στα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών ότι ο περήφανος πατέρας του, ο γιος του τελευταίου κόμη Εστερχάζι, ήταν πληροφοριοδότης του καθεστώτος, όχι λόγω ιδεολογίας αλλά επειδή το καθεστώς τον εκβίαζε. Μιλάει για τους συγγραφείς που τον μάγεψαν (Καλβίνο, Τζόυς), για τη μεγάλη σημασία του μοντέρνου μυθιστορήματος, για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε την Ιστορία, για το αν η λογοτεχνία πρέπει να είναι προσιτή στον καθένα. Αναφέρεται ακόμα στις διαπροσωπικές και ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων, στην ανάγκη να ζούμε και να γερνάμε με τα ίδια πάντα άτομα.
