Ποιός είπε ότι η νύχτα είναι μαύρη;

Ποιός είπε ότι η νύχτα είναι μαύρη;

Ένα βιβλίο – αντίδοτο και χάδι στη σκοτεινιά των ημερών που όλοι ζούμε.

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:

Κι όμως ο Δημήτρης Σταμούλης πιστεύει ότι η νύχτα δεν είναι μαύρη!
Όταν δεν έχει παραστάσεις ή δεν κάνει βόλτες στην πόλη με το ποδήλατό του, φτιάχνει «μαγικές» ιστορίες. Αυτό συμβαίνει συνήθως τη νύχτα. Εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου του «Ποιος είπε ότι η νύχτα είναι μαύρη;».
Ο λόγος για τον ηθοποιό Δημήτρη Σταμούλη, ο οποίος αυτή την εποχή συμμετέχει στις δυο θεατρικές παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Τον «Γενικό Γραμματέα» του Ηλία Καπετανάκη σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη και τους «Φασουλήδες με το ρόπαλο», έργο για παιδιά του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, που σκηνοθέτησε ο Θεόδωρος Εσπίριτου.
Συναντηθήκαμε Κυριακή μεσημέρι σ’ ένα καφέ κοντά στο Δημοτικό Θέατρο. Κι επειδή όχι μόνο γράφει και ζωγραφίζει ωραίες ιστορίες, αλλά τις διηγείται κι όλας, ξεκινώντας από τα θεατρικά και τα εικαστικά φτάσαμε να μου λέει πώς η μητέρα του βρέθηκε κάποτε σ’ ένα πλοίο για την Αυστραλία, με τη φωτογραφία ενός άγνωστου γαμπρού στο χέρι, όπως ακριβώς οι «Νύφες» στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη!
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   Μαρία Νίκα, https://erma2019.blogspot.com, 6.2.2020

Τα χαϊκού της πόλης 
Ο Δημήτρης Σταμούλης, στο βιβλίο του «Ποιος είπε ότι η νύχτα είναι μαύρη», μεταφέρει την τέχνη των χαϊκού στη σύγχρονη Αθήνα, μιλώντας με κείμενο και εικόνα για όλες εκείνες τις καθημερινές λεπτομέρειες που στο τέλος της ημέρας καθορίζουν την ύπαρξή μας. 
— Πρώτα σου έρχεται το κείμενο ή το σχέδιο; Πάνε μαζί. Θέλω να έχουν την ίδια δύναμη. Απλώς είμαι σε μια φάση της ζωής μου που με ενδιαφέρει πάρα πολύ η αφαίρεση. Δηλαδή, όσο πιο λίγα, τόσο πιο καλά. Και ως προς το κείμενο, αν νιώθω ότι κάποια λέξη είναι περιττή, την αφαιρώ. Αυτό το καταλαβαίνω το πρωί. Συνήθως τα γράφω το βράδυ και το πρωί, που είναι πιο καθαρό το μυαλό, καταλαβαίνω αν κάτι είναι περιττό.
— Υπάρχει καθόλου θεατρικότητα μέσα σε όλο αυτό; Δεν ξεκίνησα να κάνω κάτι που να έχει θεατρικότητα, αλλά επειδή έχω σπουδάσει θέατρο και είμαι πολλά χρόνια μέσα σε αυτό ως ηθοποιός, συμβαίνει αυτόματα. 
— Αυτή η αφαίρεση από πού προέκυψε; Η αφαίρεση, εκτός του ότι έχει προκύψει από τη ζωή μου, είναι και κάτι που επιδιώκω πλέον και στο θέατρο. Όσο είσαι νέος, θέλεις να κάνεις πολλά. Μεγαλώνοντας, ειδικά στο θέατρο, όσο λιγότερα και καθαρά πράγματα κάνεις, τόσο πιο καλά είναι. Αυτό μου αρέσει πια: η αφαίρεση, η ουσία και η καθαρότητα. 
— Λένε ότι η δουλειά σου μοιάζει πάρα πολύ με τα χαϊκού; Ναι, τα διάβαζα παλιά και μου άρεσαν οι εικόνες που έβγαζαν. 
— Η εποχή τη σηκώνει την αφαίρεση; Ναι. Είμαι απόλυτος σε αυτό. Πάνω απ' όλα, πρέπει να είσαι αληθινός. Αφαίρεση και αλήθεια. Είναι περίεργο που αυτά τα δύο πράγματα ίσως και να μην μπορείς να τα ενώσεις. 
— Γιατί γράφεις μόνο βράδυ; Έχει ησυχία. Πολλές φορές παίρνω το αυτοκίνητο και τριγυρνώ στην πανέμορφη νυχτερινή Αθήνα. 
— Σου βγαίνουν με τη μία; Όχι. Πάντα κουβαλάω μαζί μου χαρτί και μολύβι. Αν μου πεταχτεί μια ιδέα ή δω μια εικόνα, τη σημειώνω. Μετά τις μαζεύω και τις επεξεργάζομαι. 
— Ποια είναι τα μοτίβα σου; Δεν έχω. Όταν διάβασα το βιβλίο μετά από καιρό κατάλαβα ότι έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, με ιστορίες δικές μου, προσωπικές, και ιστορίες φίλων μου. Καμιά ιστορία στο βιβλίο δεν είναι επινοημένη. Χάρη στο θέατρο, έχω συνηθίσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, τη συμπεριφορά τους, τις γκριμάτσες τους, το ντύσιμό τους. 
— Η νύχτα, όμως, είναι πανταχού παρούσα; Με κατατρέχουν οι κορυδαλλοί και οι κουκουβάγιες. Εγώ νιώθω ότι είμαι πιο δημιουργικός τη νύχτα. 
— Το βράδυ μπορείς να είσαι αισιόδοξος; Νομίζω ότι τότε είμαι πιο αισιόδοξος. Η αισιοδοξία είναι κάτι που με προβληματίζει τελευταία, αν τη συνδέσω με την άλλη σιχαμένη λέξη, την κρίση. Είναι λίγο κλισέ να λες «είμαι αισιόδοξος». Εγώ είμαι απ' όλα. Και αισιόδοξος και απαισιόδοξος. 
— Φοβάσαι ότι μπορεί να σε στοιχειώσει όλο αυτό; Να βλέπεις δηλαδή τους ανθρώπους μόνο ως πηγή έμπνευσης; Με έχει στοιχειώσει ήδη, αλλά με καλό τρόπο. Δεν είναι κακό πράγμα η δημιουργία. 
— Χρησιμοποιείς κάποιο σύστημα στο γράψιμό σου; Όχι, δεν έχω. Το σύστημά μου είναι η αλήθεια μου. 
— Όμως, σκέφτεσαι σαν παιδί πολλές φορές. Το έργο μου έχει μια παιδικότητα, γιατί ήθελα να βγάλω αυτή την αθωότητα. Η παιδική ζωγραφική είναι πολύ δυνατή. Μπορεί να σε κάνει να γελάσεις και να κλάψεις ταυτόχρονα. Δυνατή, τρομακτική, επικίνδυνη. Δίδασκα ζωγραφική σε ένα παιδάκι και ήταν κάτι το καταπληκτικό. Σουρεαλιστής από τα επτά του. Την πρώτη μέρα γύρισε και μου είπε, «μπορώ να κάνω τον ουρανό ροζ». Αυτή η παιδικότητα με ενθουσιάζει. 
— Σε κάνει να αποστασιοποιείσαι κιόλας; Θα έλεγα καλύτερα ότι με προστατεύει. 
— Αν δεν σου αρέσει κάτι, τι κάνεις; Το πετάω. Μου αρέσει, γενικά, να πετάω. Όταν έκανα εκκαθάριση στο σπίτι, πέταξα σχεδόν τα πάντα και κράτησα ένα κρεβάτι και τις απαραίτητες καρέκλες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πετάω και τις ιστορίες. 
— Πότε βάζεις, όμως, τελεία; Πότε νιώθεις ότι έχεις τελειώσει; Υπάρχει μια στιγμή που νομίζω ότι έχω τελειώσει, αλλά αυτό το καταλαβαίνω μετά από λίγο καιρό, που στέκομαι πιο αντι- κειμενικά απέναντι στο έργο, χωρίς συναίσθημα, όταν είναι πιο καθαρό το μάτι. Προσπαθώ να αποφεύγω το μελό και τους υπερβολικούς συναισθηματισμούς, γιατί έχω μια τάση προς τα εκεί. 
— Πότε το μελό καταλήγει βαρετό; Όταν γίνεται τρόπος. Το βλέπω και στους ανθρώπους. Έχω μια φίλη που κλαίει συνέχεια. Ε, δεν τη λυπάμαι πια, γιατί της έχει γίνει τρόπος ζωής αυτό. 
— Σε ενδιαφέρει να συγκινήσεις; Με ενδιαφέρει ο αναγνώστης να νιώσει οτιδήποτε την ώρα που διαβάζει. Οτιδήποτε, φτάνει να γίνει κάτι. 
— Ταιριάζει με την εποχή αυτό που κάνεις; Νιώθεις ότι το έργο σου μπορεί να είναι εκτός κλίματος; Εντελώς το αντίθετο. Αυτή η εποχή μου κάνει. Μου ήρθε ξαφνικά. Κάποιες ιστορίες μπορεί να είναι παμπάλαιες, αλλά ένιωθα ότι πρέπει να τις διαφυλάξω. Μετά, όλο αυτό συνεχίστηκε σαν σε αλυσίδα. 
— Όταν σου είπαν ότι θα εκδοθεί το βιβλίο, τι έκανες; Βγήκα έξω και χόρευα στον δρόμο. Δεν το περίμενα, να σου πω την αλήθεια. 
— Την έκθεση την έχεις συνηθίσει; Λόγω θεάτρου, ναι. Αλλά, πραγματικά, είναι κάτι που δεν συνηθίζεται. 
— Σε τραβάει πιο πολύ ευτυχία ή η δυστυχία; Η ευτυχία. Ακόμα, όμως, και να σου συμβεί κάτι κακό, μπορείς να το μεταμορφώσεις σε καλό. 
   από τον Σταύρο Διοσκουρίδη www.lifo.gr 28.11.2012

Γιορτάσαμε το βιβλίο στις 12 Μαρτίου στο Τρα λα λα της οδού Ασκληπιού

Γράψτε μια κριτική