1943-2015. Σπούδασε και ταξίδεψε σε Ανατολή και Δύση. Δίδαξε στο Τμήμα Επικοινωνίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Διηύθυνε τη σειρά "Εξέλιξη και Κοινωνικές Επιστήμες" των εκδόσεων Καστανιώτη. Έχει γράψει πρόζα και ανθρωπολογικά δοκίμια και έχει επίσης αρθρογραφήσει τακτικά σε θέματα ευζωίας, φαγητού και κρασιού. Κυριότερα έργα του: Καθαρό μέτωπο (νουβέλα), Χωρικά ύδατα (μυθιστόρημα), Στον Κήπο: δοκιμές υλικού πολιτισμού, Ενικός-Πληθυντικός: δοκιμή εξελικτικής ανθρωπολογίας, Νόστιμες μέρες: συνταγές και ιστορίες. Έχει στα σκαριά ένα νέο μυθιστόρημα με προσωρινό τίτλο Αμφιθέατρο. Ζει στην Αίγινα με τη σύζυγό του Βίκη.
Ο Δημήτρης Ποταμιάνος μας καλεί στο δικό του Αμφιθέατρο
Ο καταξιωμένος ακαδημαϊκός μας μιλάει για το νέο του βιβλίο, για τη νύχτα που κοιμήθηκε σε ιαπωνική παγόδα και για την αναξιοκρατία ως κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας.
Ζω στην Αίγινα εδώ και δώδεκα χρόνια. Πριν έμενα σε ένα καταπληκτικό σπίτι στην Αδριανού, στο νοίκι. Ήμουν πολύ τυχερός που κατάφερα να παραμείνω εκεί δέκα χρόνια. Με το που επέστρεψα στην Ελλάδα από την Ιαπωνία, όπου εργαζόμουν ως εξωτερικός συνεργάτης του ΕΟΤ, άρχισα να δημοσιογραφώ σε θέματα, κυρίως, φαγητού και κρασιού στο ELLE και στο PLAYBOY και παράλληλα αναζήτησα κατοικία. Βρήκα αυτό το σπίτι που από την μια πλευρά ήταν η «Μύκονος» με την πλατεία της Αδριανού, και από την άλλη μεριά ήταν η «Δήλος» με τη ρωμαϊκή αγορά. Στο τελευταίο βιβλίο μου, στο Αμφιθέατρο ένας από τους πρωταγωνιστές μένει σε αυτό το σπίτι και το περιγράφει. Ήταν ένα σπίτι που το έζησα πολύ έντονα, εκμεταλλεύτηκα τις δυνατότητές του όσο μπορούσα, είχα φτιάξει και μποστάνι μέσα στον ρωμαϊκό κήπο, είχα φυτέψει μπουκαμβίλιες, είχα βάλει ένα τραπέζι του πινγκ πονγκ και παίζαμε με τους φίλους, ήρθε η αρχαιολογική υπηρεσία και μου ζητούσαν να ξεριζώσω τις μπουκαμβίλιες, μα το φυτό αυτό είναι αναρριχητικό δεν βγάζει ρίζες για να προκαλέσει κάποια ζημιά, το άφησα όπως και το κλίμα που είχα φυτέψει αλλά έβγαλα το τραπέζι του πινγκ πονγκ που εδώ που τα λέμε ήταν δίπλα σε ένα κιονόκρανο.
Ύστερα από αυτόν τον παράδεισο, που έπρεπε να εγκαταλείψω επειδή το χρειαζόταν η ιδιοκτήτρια για τις κόρες της, έμεινα να αναρωτιέμαι πού θα μπορούσα να μείνω πια και να είμαι ευχαριστημένος. Η λύση βρέθηκε στα «ξύλινα τείχη» όπως είπε και ο Θεμιστοκλής, μπήκα λοιπόν σε ένα καράβι κι έφτασα στην Αίγινα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Λίνας Ρόκου, popaganda.gr, 14.12.2014
Τα βιβλία της ζωής μου: Δημήτρης Ποταμιάνος
Και η επιρροή του βιβλίου της Πηνελόπης Δέλτα, «Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου» στην πορεία του.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου. Με είχαν καθηλώσει οι ευγενέστεροι, ανδρικοί και γυναικείοι, χαρακτήρες που ανέδειξε η νεοελληνική πεζογραφία. Δεν διστάζω να χαρακτηρίσω την Πηνελόπη Δέλτα ως την κορυφαία Ελληνίδα μυθιστοριογράφο. (Και ο χαρακτηρισμός αυτός δεν περιλαμβάνει μόνον τις γυναίκες ομοτέχνους της.) Και δίπλα στους αξεπέραστους ήρωές του- πόσους τέτοιους κατάφερε άραγε να πλάσει η γραμματεία μας;- ένα πατριωτικό μυθιστόρημα δίχως ίχνος μισαλλοδοξίας και μεροληπτικής αλαζονείας. (Η πομπή με τους τυφλωμένους Βουλγάρους αιχμαλώτους που τους οδηγεί ο μονόφθαλμος συμπατριώτης τους. έμεινε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου.)
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου. Δεν χόρταινα να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω, κάνοντας χάρη πρώτα στον εαυτό μου κι ύστερα στον πολύ μικρότερο αδελφό μου, που είχα αναλάβει να τον διαπαιδαγωγήσω, κι εν συνεχεία στον αγαπημένο μου γιό.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Λήδας Αδαμάκη-Τράντου, popaganda.gr, 18.12.2014
