Το καλάθι σας είναι άδειο!
Με φόντο –και συχνά στο προσκήνιο– την ταραγμένη, όπως πάντα, ιστορία της πατρίδας μας, στο κατώφλι εδώ του 21ου αιώνα, εκτυλίσσεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου μια τραγική φαρσοκωμωδία. Ο Αγγλοσάξονες θα την κατέτασσαν στην κατηγορία του Campus Novel, καθώς συμμετέχουν και δρουν, με τις πολιτικές διασυνδέσεις τους, λιγότερο ή περισσότερο προβεβλημένα μέλη της λεγομένης «πανεπιστημιακής κοινότητας». Κοινότητα συνηθίζεται πράγματι να λέγεται ο κλειστός αυτός κύκλος, κι έτσι ονομάζεται και σ’ αυτήν τη μυθιστορία, παρά το γεγονός ότι οι ανελέητες φαγωμάρες των διαπρεπών μελών του κάνουν τα «συντροφικά μαχαιρώματα» της πολιτικής σκηνής να μοιάζουν αθώα παιδικά παιχνιδάκια μπροστά τους. Ιδέες, προφανώς, κυκλοφορούν ελεύθερα εδώ, ελέω και του σχετικού ασύλου. Ενώ εκτίθενται επίσης και λογής λογής ελευθεριάζουσες πρακτικές. Από τις ζωές των ακαδημαϊκών ταγών μας δεν γινόταν ασφαλώς να λείψουν και τα περιστασιακά ή καθ΄έξιν μπερμπάντικα, ιδιόρρυθμα έστω, ερωτικά σκιρτήματα τους.
Τελικώς, ο κομπασμός του Φάλσταφ στον Ερρίκο Δ! του Σαίξπηρ, ταιριάζει γάντι στις πεποιθήσεις και στα καμώματα των ηρώων του Αμφιθεάτρου. «Δεν είμαι μόνον εγώ ο ίδιος ξύπνιος, παρά είμαι η αιτία που την εξυπνάδα τη βρίσκεις και σ’ άλλους ανθρώπους.» Να, όμως, που η αποφασιστική πρωτοβουλία της κεντρικής ηρωίδας στη δραματική κατάληξη του έργου, δικής της αποκλειστικά εμπνεύσεως, διαψεύδει με πάταγο τα καυχησιάρικα αυτά λόγια. Οι πρωταγωνιστές και οι δευτεραγωνιστές του δράματος –με την εξαίρεση ενός και μόνον, που έχει όμως ήδη λάβει τη θέση του στο πολιτικό μας Πάνθεον– είναι γεννήματα φαντασίας. Οποιοεσδήποτε ομοιότητες, πόσω μάλλον ταυτίσεις, με πραγματικά πρόσωπα εντοπισθούν από τον φιλοπερίεργο αναγνώστη, θα είναι με δική του πρωτοβουλία και ευθύνη.
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:
Ποιος είναι τελικά ο καθηγητής Ηλίας Ηπίτης; Ο Κώστας Τσαούσης ανιχνεύει πρόσωπα και καταστάσεις στο Αμφιθέατρο του Δημήτρη Ποταμιάνου
Ένας πρώην πρωθυπουργός περιλαμβάνεται μεταξύ των πρωταγωνιστών του τελευταίου βιβλίου του γνωστού συγγραφέα, και ομότιμου καθηγητή Επικοινωνίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Δημήτρη Ποταμιάνου.
Ποιος πολιτικός –και μάλιστα πρώην πρωθυπουργός– βρίσκεται πίσω από την περσόνα του καθηγητή Ηλία Ηπίτη που «κατασκευάζει» στο τελευταίο βιβλίο του ο γνωστός συγγραφέας Δημήτρης Ποταμιάνος; Καθόλου δύσκολο να βρεθεί και να ταυτοποιηθεί το πραγματικό πρόσωπο αν και ίδιος ο Ποταμιάνος –που διαθέτει και εκείνος επαρκή ακαδημαϊκή… προϋπηρεσία, και μάλιστα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο– επιμένει να δηλώνει προς πάσα κατεύθυνση, όπως στο μικρό σημείωμα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου με τίτλο «Αμφιθέατρο» (των εκδόσεων Ποταμός), ότι «οι πρωταγωνιστές και οι δευτεραγωνιστές του δράματος –με την εξαίρεση ενός και μόνον, που έχει όμως ήδη λάβει τη θέση του στο πολιτικό μας Πάνθεον– είναι γεννήματα φαντασίας. Οποιεσδήποτε ομοιότητες, πόσω μάλλον ταυτίσεις, με πραγματικά πρόσωπα εντοπισθούν από τον φιλοπερίεργο αναγνώστη, θα είναι με δική του πρωτοβουλία και ευθύνη».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
του Κώστα Τσαούση, www.protothema.gr, 29.12.2014
Τα βιβλία της ζωής μου: Δημήτρης Ποταμιάνος
Και η επιρροή του βιβλίου της Πηνελόπης Δέλτα, «Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου» στην πορεία του.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου. Με είχαν καθηλώσει οι ευγενέστεροι, ανδρικοί και γυναικείοι, χαρακτήρες που ανέδειξε η νεοελληνική πεζογραφία. Δεν διστάζω να χαρακτηρίσω την Πηνελόπη Δέλτα ως την κορυφαία Ελληνίδα μυθιστοριογράφο. (Και ο χαρακτηρισμός αυτός δεν περιλαμβάνει μόνον τις γυναίκες ομοτέχνους της.) Και δίπλα στους αξεπέραστους ήρωές του- πόσους τέτοιους κατάφερε άραγε να πλάσει η γραμματεία μας;- ένα πατριωτικό μυθιστόρημα δίχως ίχνος μισαλλοδοξίας και μεροληπτικής αλαζονείας. (Η πομπή με τους τυφλωμένους Βουλγάρους αιχμαλώτους που τους οδηγεί ο μονόφθαλμος συμπατριώτης τους. έμεινε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου.)
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου. Δεν χόρταινα να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω, κάνοντας χάρη πρώτα στον εαυτό μου κι ύστερα στον πολύ μικρότερο αδελφό μου, που είχα αναλάβει να τον διαπαιδαγωγήσω, κι εν συνεχεία στον αγαπημένο μου γιό.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Λήδας Αδαμάκη-Τράντου, popaganda.gr, 18.12.2014
Ο Δημήτρης Ποταμιάνος μας καλεί στο δικό του Αμφιθέατρο
Ο καταξιωμένος ακαδημαϊκός μας μιλάει για το νέο του βιβλίο, για τη νύχτα που κοιμήθηκε σε ιαπωνική παγόδα και για την αναξιοκρατία ως κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας.
Ζω στην Αίγινα εδώ και δώδεκα χρόνια. Πριν έμενα σε ένα καταπληκτικό σπίτι στην Αδριανού, στο νοίκι. Ήμουν πολύ τυχερός που κατάφερα να παραμείνω εκεί δέκα χρόνια. Με το που επέστρεψα στην Ελλάδα από την Ιαπωνία, όπου εργαζόμουν ως εξωτερικός συνεργάτης του ΕΟΤ, άρχισα να δημοσιογραφώ σε θέματα, κυρίως, φαγητού και κρασιού στο ELLE και στο PLAYBOY και παράλληλα αναζήτησα κατοικία. Βρήκα αυτό το σπίτι που από την μια πλευρά ήταν η «Μύκονος» με την πλατεία της Αδριανού, και από την άλλη μεριά ήταν η «Δήλος» με τη ρωμαϊκή αγορά. Στο τελευταίο βιβλίο μου, στο Αμφιθέατρο ένας από τους πρωταγωνιστές μένει σε αυτό το σπίτι και το περιγράφει. Ήταν ένα σπίτι που το έζησα πολύ έντονα, εκμεταλλεύτηκα τις δυνατότητές του όσο μπορούσα, είχα φτιάξει και μποστάνι μέσα στον ρωμαϊκό κήπο, είχα φυτέψει μπουκαμβίλιες, είχα βάλει ένα τραπέζι του πινγκ πονγκ και παίζαμε με τους φίλους, ήρθε η αρχαιολογική υπηρεσία και μου ζητούσαν να ξεριζώσω τις μπουκαμβίλιες, μα το φυτό αυτό είναι αναρριχητικό δεν βγάζει ρίζες για να προκαλέσει κάποια ζημιά, το άφησα όπως και το κλίμα που είχα φυτέψει αλλά έβγαλα το τραπέζι του πινγκ πονγκ που εδώ που τα λέμε ήταν δίπλα σε ένα κιονόκρανο.
Ύστερα από αυτόν τον παράδεισο, που έπρεπε να εγκαταλείψω επειδή το χρειαζόταν η ιδιοκτήτρια για τις κόρες της, έμεινα να αναρωτιέμαι πού θα μπορούσα να μείνω πια και να είμαι ευχαριστημένος. Η λύση βρέθηκε στα «ξύλινα τείχη» όπως είπε και ο Θεμιστοκλής, μπήκα λοιπόν σε ένα καράβι κι έφτασα στην Αίγινα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
της Λίνας Ρόκου, popaganda.gr, 14.12.2014
