Φωνή χωρίς ήχο

Φωνή χωρίς ήχο

Μυθιστόρημα

«Δεν είναι μόνο το καλύτερο μυθιστόρημα πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα που διάβασα εδώ και δεκαετίες αλλά για να είμαι σαφής είναι από τα πιο πρωτότυπα και ιδιοφυώς γραμμένα μυθιστορήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας». Paul Auster

μτφρ: Άννα Δαμιανίδη

«Ένα από τα πιο ιδιοφυώς γραμμένα μυθιστορήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας»
Έτσι είχε γράψει ο Πολ Όστερ εξαίροντας τη γραφή της Σελίν Κιριόλ στο «Φωνή χωρίς ήχο» για την οικονομία, τη συμπόνια και τις χιουμοριστικές πινελιές της, για τον τρόπο που προσεγγίζει μια γυναίκα αποξενωμένη σε μια απέραντη μεγαλούπολη.
ΕΙΝΑΙ ΝΕΑ, ΖΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ και εργάζεται στους γαλλικούς σιδηροδρόμους. Τα πρωινά, μακριά από τ’ ανθρώπινα βλέμματα, σκύβει πάνω στο μικρόφωνο του γραφείου της στην Γκαρ ντι Νορ και ανακοινώνει αφίξεις και αναχωρήσεις τρένων, παρακολουθώντας από τη γωνιά της συναντήσεις και αποχωρισμούς αγνώστων. Είναι μια δουλειά που τη βολεύει – ούτε πρωτοβουλίες χρειάζεται να παίρνει ούτε ζητάει κανείς τη γνώμη της. Κάθε απόγευμα επιστρέφει στο διαμέρισμά της μόνη, έχοντας στο μεταξύ σκανάρει ό,τι συμβαίνει γύρω της με σχεδόν ψυχαναγκαστική ακρίβεια. Δεν έχει τίποτε άλλο να περιμένει, παρά ένα τηλεφώνημα από τον άντρα που ποθεί. Εκείνος έχει μόλις ξεκινήσει μια σχέση με μια πανέμορφη και έξυπνη κοπέλα που ονομάζεται Ανζ (Άγγελος), αλλά την ίδια δεν τη νοιάζει – είναι τόσο γαντζωμένη πάνω του, που αντέχει και να τον μοιράζεται.
Η κεντρική ηρωίδα του «Φωνή χωρίς ήχο» της Σελίν Κιριόλ (μτφρ. Α. Δαμιανίδη, Ποταμός, 2009) παραμένει ανώνυμη από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Είναι μια μονάδα, αποξενωμένη στην απέραντη μεγαλούπολη, χωρίς συγγενείς και στενούς φίλους, αφημένη στις παρορμήσεις της στιγμής. Με το που πέφτει η νύχτα παίρνει ξανά τους δρόμους για να σκοτώσει την ώρα της, χωρίς ν’ αποφεύγει τις κακόφημες συνοικίες. Και όπως αυθόρμητα μπορεί να δηλώσει σ’ έναν καθωσπρέπει διπλωμάτη ότι βιοπορίζεται ως σεξεργάτρια, με την ίδια άνεση μπορεί ν’ ανέβει στη σκηνή ενός καμπαρέ και να καταλήξει στο κρεβάτι μ’ έναν ντραγκ περφόρμερ σε μια σύντομη, με αμοιβαία κατανόηση, συνεύρεση.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
   Σταυρούλα Παπασπύρου, lifo, 29.2025

Γυναίκα μόνη, ερωτεύεται.
[…]Με το παρθενικό της μυθιστόρημα, η γαλλίδα συγγραφέας βάζει στο μικροσκόπιο μια γυναίκα που έχει χάσει τον έλεγχο, κάποια που κουβαλάει από τα παιδικά της χρόνια μια κρυφή πληγή, και η οποία, κυριευμένη από την ερωτική εμμονή της, στο άκουσμα και μόνο της λέξης «αγάπη», νιώθει το στομάχι της να κομποδένεται.[…]
 […]«Προτιμά», όπως γράφει η Κιριόλ, «να προχωρά μόνη, χωρίς κάποιον που θα την κάνει να νομίζει ότι μπορεί να την ανασηκώσει από την πραγματικότητα. Η αγάπη σφραγίζεται από εκείνον που την γεννά. Δεν την αναγνωρίζουμε παρά μόνο μια φορά στ’ αλήθεια, την πρώτη, είτε είναι τρυφερή είτε οδυνηρή». Και η πρώτη αγάπη της ηρωίδας της δεν είχε τίποτε το αξιοζήλευτο.[…]
[…]»Δεν είναι απλώς το καλύτερο μυθιστόρημα πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα που διάβασα εδώ και χρόνια, αλλά και ένα από τα πιο πρωτότυπα και ιδιοφυώς γραμμένα μυθιστορήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας», έγραψε στο περιοδικό Lire, εξαίροντας τη γραφή της Κιριόλ για την οικονομία, την ακρίβεια, τη συμπόνοια και τις χιουμοριστικές πινελιές της. Σύμφωνα με τον Οστερ, το επίτευγμα της συγγραφέως είναι ότι, μολονότι επικεντρώνει την αφήγησή της στις κινήσεις της κεντρικής ηρωίδας, για να ξεδιπλώσει χωρίς ίχνος συναισθηματισμού κάθε πτυχή της εσωτερικής της ζωής, την ίδια στιγμή επιτρέπει στον αναγνώστη να έχει πλήρη συνείδηση του κόσμου που την περιβάλλει, «αυτήν τη νέα Γαλλία των αρχών του 21ου αιώνα».[…]
[…] Γεννημένη στη Λιόν το 1975, μ’ εμπειρία ζωής σε μητροπόλεις όπως το Λονδίνο, το Μπουένος Αϊρες, το Τόκιο και τη Νέα Υόρκη, όπου εγκαταστάθηκε το 1997 βιοποριζόμενη ως ανταποκρίτρια γαλλικών εντύπων, η Σελίν Κιριόλ έχει σήμερα πίσω της όχι μόνο τη «Φωνή χωρίς ήχο» μεταφρασμένη σε δεκαπέντε γλώσσες, αλλά και δύο μυθιστορήματα ακόμη.[…]
   Σταυρούλα Παπασπύρου, Ελευθεροτυπία, 13.9.2009

Γράψτε μια κριτική